Από την Εύη Γιαρκιά.
Όταν προσπερνάς αδιάφορα το A.T.M., γνωρίζοντας ότι εδώ και τέσσερις
μήνες έχει μέσα 3 ευρώ και 42 λεπτά. Όταν έχεις δανειστεί από όποιον μιλάει
ελληνικά, όταν οι φίλοι σου σε κερνάνε κάθε φορά τον καφέ, λέγοντάς σου
ενθαρρυντικά λόγια τύπου, «μην κάνεις έτσι θα αλλάξει η κατάσταση»…
Όταν
υπάλληλοι από εισπρακτικές εταιρείες σου τηλεφωνούν πέντε φορές την μέρα… Κι
όταν η μαμά σου σε βλέπει και σου δίνει 50 ευρώ για να βάλεις βενζίνη … Τότε,
ανήκεις και εσύ στο 15% των Ελλήνων ανέργων κι ας μην σε έχει απολύσει ποτέ
κανείς… Γιατί όπως πολύ σωστά έλεγαν οι παλιότεροι, όταν καίγεται το σπίτι του
διπλανού σου, ε, δεν μπορεί… Θα καεί και το δικό σου! Και τώρα εσύ είσαι απέξω
και κοιτάς τις φλόγες… Και το νερό στέρεψε…
Άνεργος ήταν ο κολλητός σου, που απολύθηκε όταν
κήρυξε πτώχευση η εταιρεία που δούλευε. Άνεργη ήταν η αδερφή σου που την
έβλεπες κάθε πρωί με καφέ και τη Χρυσή Ευκαιρία στο χέρι. Άνεργος είναι ο
συνάδελφός σου που μετά από μια ατυχία δεν στάθηκε δυνατό να βρει δουλειά.
Άνεργοι είναι οι χιλιάδες συμβασιούχοι που έληξε η σύμβαση τους και τους
βλέπουμε στα δελτία με πανό στο Σύνταγμα. Άνεργος είσαι τώρα κι εσύ, κι εγώ, κι
αυτός κι ο άλλος…
Και μιλάμε μεταξύ μας, και παρηγορεί ο ένας τον άλλον, και
ταυτόχρονα ψάχνουμε…
Και ανοίγουμε τις ατζέντες μας και παίρνουμε
τηλέφωνα και φιλάμε «κατουρημένες ποδιές»… Και κάνουμε ραντεβού, και ρίχνουμε
τα standards
μας. 800 μικτά με δελτίο παροχής υπηρεσιών; Μια χαρά είναι… Από το τίποτα… Πότε
μπορώ να ξεκινήσω; Από Σεπτέμβρη; Κι εγώ τι θα κάνω μέχρι τον Σεπτέμβρη;
Είναι Μάιος! Πως θα πληρώσω το στεγαστικό; Τη ΔΕΗ; Το γραμμάτιο του
αυτοκινήτου; Τα φροντιστήρια των παιδιών;
Γ@μώ τα υπουργεία σας, και τους υπουργούς σας και το
κ@λοσύστημα σας… Και όλους τους άχρηστους και ανίκανους καρεκλοκενταύρους
βολεμένους, που τόσα χρόνια χτίζουν βίλες με πισίνες στις πλάτες μας, που
τρέφονται με αστακούς στα trendy εστιατόρια της Μυκόνου, που προετοιμάζουν τα παιδιά τους στα
καλύτερα κολλέγια για να γίνουν Δήμαρχοι στην περιφέρεια, ή βουλευτές στην
Ελληνική Βουλή, μπας και χάσει η Βενετιά βελόνι, αν εμένα και εσένα δεν μας
εκπροσωπήσει, το «άξιο τέκνο» της κυρίας… άντε να μην πω, που δεν έχει
κολλήσει ποτέ του, ούτε ένα ένσημο, που ποτέ του δεν έχει
δουλέψει σε κανονική δουλειά,( το γραφείο τύπου, στη Γενική Γραμματεία
Ισότητας Των Φύλων δεν είναι δουλειά) , ούτε φυσικά το πολιτικό γραφείο
της μαμάς του… Αλλά δεν φταίνε μόνο όλοι αυτοί. Φταίμε κι εμείς! Που
τους χτυπάμε την πόρτα για να μας βρουν δουλειά, - άνθρωποι που δεν έχουν
δουλέψει ποτέ! - Που φλερτάρουν καθημερινά με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου,
που ανοίγουν το στόμα τους και αναμασάνε μια άθλια κασέτα που έχει παλιώσει… Κι
όλοι εμείς όχι μόνο τους ακούμε κάθε φορά, αλλά τους ψηφίζουμε και τους
στηρίζουμε… Αντί να τους απολύσουμε! Όπως μας απέλυσαν κι εμάς! Όχι γιατί δεν
κάναμε καλά τη δουλειά μας. Αλλά γιατί οι λάθος χειρισμοί τους- όχι δεν
ευθύνομαι εγώ για τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας- μας έφεραν όλους σε αυτήν
την τραγική κατάσταση.
Άνθρωποι από επαρχία , ξενοικιάζουν τα σπίτια τους και
επιστρέφουν στα χωριά τους, γιατί αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο τους. Άλλος
για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη… Τι θα κάνουν εκεί; Θα χαρτζιλικώνονται
από τους γονείς στα 35 τους μέχρι να βρουν μια... «δουλίτσα», οτιδήποτε…
Συνάδελφος δημοσιογράφος 20 χρόνια στο χώρο, άνεργος με δύο παιδιά
από Θεσσαλονίκη, έχει βάλει … μέσον για να βρει δουλειά ως
σεκιούριτι… Και δεν βρίσκει! Και σταμάτησε τα Αγγλικά του γιού
του, διότι δεν μπορούσε να τα πληρώνει… Ο καθένας από εμάς έχει παρόμοιες
περιπτώσεις στο περιβάλλον του, στο σπίτι του, στον ίδιο του τον εαυτό.
Έχουμε κάνει το σκ@τό μας παξιμάδι, κόβουμε από όπου
μπορούμε, κόβουμε τα περιττά, κόβουμε τα απαραίτητα, κόβουμε τα φτερά μας…
Κόβουμε την αξιοπρέπεια μας… Και παρακαλάμε για μια θέση στον ήλιο! Που
δικαίωμά μας είναι να την διεκδικήσουμε, γιατί μας ανήκει, ο ήλιος της
χώρας που μας γέννησε… Μόνο που οι πολιτικοί, που μας κυβερνούν όλα αυτά τα
χρόνια μας έχουν βάλει στη σκιά… Και έχουν … καταπατήσει κάθε σπιθαμή γης για
να φτιάξουν τις βιλλάρες τους, για να βάλουν ομπρέλες και ξαπλώστρες και να
ξαπλώσουν τα κορμιά τους, ενώ δίπλα τους «πέφτουν κορμιά…» Τα δικά μας!
Και απολαμβάνουν τα παχύδερμα, και τρώνε και αμείβονται, και
συναναστρέφονται με επιχειρηματίες και τραπεζίτες και δήθεν διανοούμενους,
κι εγώ κι εσύ; Στη σκιά, που μας καταδίκασαν να βρισκόμαστε, με ετοιμοθάνατες
τις ελπίδες ότι, μπορεί να βρούμε έστω και μια αχτίδα ήλιου… Ψυχροί
αριθμοί , στη μαύρη και μακριά λίστα των Ελλήνων ανέργων…
Η ιστορία όμως δείχνει ότι «του Έλληνα ο
τράχηλος, ζυγό δεν τον σηκώνει…». Και μάλλον όλα αυτά τα χρόνια σηκώσαμε πολλά,
πάρα πολλά βάρη… Πρέπει να αντιδράσουμε και να πετάξουμε αυτά τα βάρη από πάνω
μας… Για να τα επωμιστούν, αυτοί που τα δημιούργησαν! Να
αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους! Κι αν δεν μπορούν να πάνε σπίτια τους,
όπως σπίτι τους είναι χιλιάδες Έλληνες που τους στέρησαν, με τους άθλιους
χειρισμούς τους το αγαθό της εργασίας… Πρέπει να κοιτάξουμε τον ήλιο κατάματα
ξανά… Και να «απολύσουμε», όποιον δεν δουλεύει, όπως απολύουν και όλους εμάς,
οι φίλοι τους επιχειρηματίες, που τρώνε αστακούς μαζί, στα trendy εστιατόρια της
Μυκόνου, την στιγμή που όλοι εμείς, δεν έχουμε λεφτά για βενζίνη ούτε
μέχρι το Μπουρνάζι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου