Πού ’σαι Θανάση…; Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που, άθελα τους, μας σημάδεψαν και θα ζουν για πάντα στις καρδιές μας…

Από τον Μιχάλη Λαγάνη.

Πάνε χρόνια.. Πρέπει να ήταν Ιούλης μήνας …Η Αθήνα να «βράζει» στους 41  βαθμούς και εγώ πιτσιρικάς ακόμα,  να ανεβαίνω τις σκάλες του σταθμού του ΜΕΤΡΟ στην Εθνική Βιβλιοθήκη , που μερικούς μήνες πριν είχε μπει στη ζωή των κατοίκων της πρωτεύουσας, για να πάω στην Αυγή,  όπου έκανα το «αγροτικό μου»..

Αρχικά δεν τον είδα … Άκουσα όμως τους περαστικούς να φωνάζουν : - Γεια σου Θανάση.. !
- Γεια σας καλοί μου άνθρωποι..
- Τι κάνεις, Θανάση ;
- Τρέχω, σαν το Βέγγο !

Μόλις που πρόλαβα να τον δω να χάνεται ανακατεμένος μέσα στον κόσμο, που σταματούσε για να του μιλήσει. Και εκείνος σκυφτός, με βήμα ταχύ και το βλέμμα στο πεζοδρόμιο, λες και μετρούσε ένα - ένα τις πλάκες της Πανεπιστημίου, να τους χαιρετά όλους με το δεξί χέρι υψωμένο.. Στην αριστερή τσέπη του σακακιού ξεχώριζε το μικρό μπουκαλάκι με το οινόπνευμα, που χε πάντα μαζί.. Για να «απολυμαίνει» την «βρωμιά», τη μοχθηρία, την υποκρισία, την ψευτιά..
Αισθάνθηκα σα να πάγωσε ο χρόνος.. Σα να ήμουν κομπάρσος σε μια από τις ταινίες που χρηματοδοτούσε, σκηνοθετούσε και πρωταγωνιστούσε ο ίδιος.. Καρατερίστας από τους λίγους, αλλά λεφτά δεν έβγαλε από την ηθοποιία...

Άλλωστε όπως λέει και ο βετεράνος φωτογράφος Γιώργος Τσακίρης, ο οποίος είχε συνεργαστεί σε πολλές παραγωγές μαζί του : « Ο Θανάσης προτιμούσε να μείνει νηστικός, παρά να αφήσει απλήρωτους τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόταν. Μπορεί να μην είχε φράγκο στην τσέπη, όμως έτρεχε κάθε πρώτη του μήνα να δανειστεί και να μας τα δώσει».

Εκτός από εκείνο το απόγευμα στην Πανεπιστημίου, δεν τον ξανάδα... Ούτε στο θέατρο, ούτε σε κάποια συνέντευξη, ούτε σε εκείνο το ανεπανάληπτο βράδυ του 2002 στον Κορυδαλλό, όπου ένα αλαλάζων πλήθος,  τον αποθέωνε κατά τη διάρκεια της τελετής των αποκαλυπτηρίων του αμφιθεάτρου της πόλης, που μετονομάστηκε σε «Θανάσης Βέγγος».

Και εκείνος, φανερά συγκινημένος απευθύνθηκε στους θεατές, οι οποίοι «κρέμονταν από τα χείλη του», λέγοντας : « Καλοί μου άνθρωποι... Πρέπει να κουραστήκατε απ' αυτήν την ακατάσχετη βεγγολογία , εγώ πάντως κουράστηκα. Το χάρηκα, αλλά κουράστηκα. Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι έκανα πάρα πολύ σπουδαία πράγματα στην καριέρα μου. Για ένα πράγμα όμως σας διαβεβαιώνω: ότι στη γαλέρα της ζωής μου τράβηξα άγριο κουπί».

Όχι, δεν τον ήξερα. Και όμως σήμερα το πρωί,  σε αυτή την τόσο ιδιαίτερη μέρα , αφού πέφτουν οι τίτλοι τέλους σ΄ ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου,  ακούγοντας στο ραδιόφωνο την είδηση , ό, τι ο Θανάσης Βέγγος πήγε να στο στέκι του, "να βρει της νιότης του
τα φίνα τα ωραία, το Μάνθο, το Θεμιστοκλή, και την παλιά παρέα"
ένιωσα τα μάτια μου υγρά… Και δεν ευθυνόταν η αλλεργία που με ταλαιπωρεί τελευταία..

Be a Fan