Οι μοντέρνες… σταχτοπούτες!

Από την Εύη Γιαρκιά.

Τα πόδια σου μέσα στις δεκάποντες γόβες έχουν αρχίσει να πρήζονται από την ορθοστασία, τα παγάκια στο τρίτο ποτό σου,  άρχισαν να λιώνουν ξανά, έχεις πάθει «αυχενικό», γιατί γυρίζεις συνεχώς πίσω και τον κοιτάζεις… Πήγες  τουαλέτα δύο φορές, περνώντας μπροστά του,  τα βλέμματα σας συναντήθηκαν,  σε κοίταξε έντονα. Το ρολόι δείχνει 3.00. Κι αυτός που σε κοιτούσε ολόκληρο το βράδυ και περίμενες ότι θα έρθει να σου μιλήσει, πληρώνει και φεύγει,  ρίχνοντάς σου μια τελευταία ματιά. Και σε πιάνουν τα νεύρα σου και λες στη φίλη σου «μα καλά, ηλίθιος είναι;»

Κορίτσια,  αυτό που περιγράφω παραπάνω έχει συμβεί σε όλες μας. Και όχι μόνο μία φορά. Είναι γεγονός, οι άνδρες έχουν γίνει παθητικοί. Το μοντέλο του αρσενικού,  των περασμένων δεκαετιών, όπου όχι μόνο προσέγγιζε τη γυναίκα αλλά γινόταν επίμονος προκειμένου να την κατακτήσει,  μάλλον,   έχει περάσει ανεπιστρεπτί.  Πλέον, κάθονται στη μπάρα και απλά  κοιτούν. Συζητούν με τα φιλαράκια τους  για το χθεσινό μάτς, λένε πως πέρασαν στη δουλειά, αν δεν είναι άνεργοι. Αν είναι, συζητούν για το που θα βρουν δουλειά. Και κυλάνε οι βραδιές. Το πολύ πολύ αν περάσει από μπροστά τους κάποια με μίνι να ρίξουν μια ματιά, να κάνουν ένα σχόλιο,  έτσι  για την «τιμή των όπλων». Χλιαρά όμως, μηχανικά, με βλέμμα σαν του …ψαριού. 

Και αυτή με το μίνι,  που πριν βγει από το σπίτι της έριξε πάνω της «την Άρτα και τα Γιάννενα», μπας και βρει την… τύχη της, θα κοιτάζεται με κάποιον,  ή κάποιους όλο το βράδυ και τελικά, θα γυρίσει σπίτι της άπρακτη, με πρησμένα πόδια, και πιασμένο σβέρκο, από τα…  λοξοκοιτάγματα… 

Που είναι οι παλιές καλές εποχές που επέστρεφες στο σπίτι σου από clubbing,  έχοντας στο τσαντάκι σου δέκα χαρτάκια με τηλέφωνα, που σου είχαν δώσει οι άνδρες που γνώρισες; Που ξεκινούσες για ένα ποτό και κατέληγες να πίνεις αμέτρητα σφηνάκια που τα κερνούσε εκείνος,  έτσι για να σε προσεγγίσει, γιατί απλά του άρεσες. Που σε έβλεπε σε φανάρι στο Σύνταγμα,  και σε ακολουθούσε με το αυτοκίνητό του μέχρι τη Γλυφάδα, για να σου πετάξει τον αριθμό του τηλεφώνου του ελπίζοντας ότι … μπορεί και να τον πάρεις; Που σου έστελνε  λουλούδια στο γραφείο; Και για να μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα δεν αναφέρομαι σε κάποια πολύ μακρινή εποχή. Μέσα δεκαετίας 90, αρχές 2000.Κάποιες είμαστε τυχερές και τα ζήσαμε όλα αυτά. Σήμερα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, κάνεις sex και γνωρίζεις μόνο το όνομα του. Μερικές φορές ούτε και αυτό. Δεν πρόλαβες να τον ρωτήσεις. Εκείνος δεν σε ρώτησε καν.

Κι αν αυτός είναι ο «κώδικας επικοινωνίας»,   των παιδιών στα 18, οι γυναίκες στα 30something, αισθάνονται αμήχανες. Και στολίζονται  και βγαίνουν αναζητώντας το φλερτ, από τον άνδρα. Τον θαυμασμό, την προσέγγιση. Αντί αυτών εισπράττουν αδιαφορία, ή μια προσέγγιση ωμή, κυνική, που περιορίζεται σε σεξουαλικά υπονοούμενα, σε επίπεδο συζήτησης, ή σε βιαστικά και  χυδαία αγγίγματα στο επίπεδο της επαφής. Άντε, να υπάρξει και πρόταση για συνάντηση, δηλαδή: «Πάμε σπίτι μου;» στην καλύτερη περίπτωση, ή στην χειρότερη: «Πάμε στην τουαλέτα;». Μιλάω πάντα για την πρώτη γνωριμία, την πρώτη συνάντηση, την αρχική προσέγγιση. Και φυσικά αν ο στόχος είναι και από τους δύο είναι,  να γίνει sex ο.κ. όλα μια χαρά. Όμως στις περισσότερες των περιπτώσεων, ο στόχος από την πλευρά της γυναίκας στα 30something, είναι να ξεκινήσει γνωριμία.  Κανονική. Δηλαδή, ανταλλαγή  τηλεφώνων, ένα μήνυμα την επόμενη μέρα, ένα ραντεβού για ποτό την πρώτη φορά…Last year…Κυριολεκτικά όμως!  Μπορεί και να συμβεί, αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες.

Στο μεταξύ εσύ έχεις αποκτήσει φλεβίτιδα από την ορθοστασία στα bar.Και τι κάνεις; Ότι κάνουν όλοι και όλες. Αφήνεις να σε πάει το ρεύμα, η κατάσταση, οι συνθήκες. Και δεν το πολυσκέφτεσαι. 

Λες, « Ο.Κ. ας πάω σπίτι του, μεγάλα παιδιά είμαστε». Αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού  σου πηγαίνοντας σπίτι του θα ήθελες να ξεκινήσει «κάτι». Να σε πάρει την άλλη μέρα τηλέφωνο, να επιδιώξει να σε ξαναδεί. Τις περισσότερες φορές όμως αυτό δεν συμβαίνει. Γιατί στην πλειοψηφία των περιπτώσεων σχέσεις που ξεκινάνε από το κρεβάτι, δεν καταλήγουν πουθενά. Κι εσύ απογοητεύεσαι και μειώνεις τις εξόδους σου «που να τρέχω τώρα» και μένεις σπίτι και λιώνεις στο face book.

Ή αλλάζεις τελικά συμπεριφορά, αποκτάς μια πιο… ψυχρή προσέγγιση για τα πράγματα. Κάνεις  delete σε όλα αυτά που σε έμαθαν όταν πήγαινες στο δημοτικό, ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο που  περνά δια πυρός και σιδήρου προκειμένου να σώσει την αγαπημένη του μπλα, μπλα, μπλα, μπλα…. Δεν υπάρχουν αυτά σήμερα. Έχω ακούσει ατάκα που είπε ο … «ενδιαφερόμενος» σε φίλη μου και πραγματικά έμεινα άφωνη. Συζητούσαν λοιπόν που θα πάνε , πρώτο ή δεύτερο ραντεβού όπου ο τύπος της λέει: «άστο μωρέ,  καλύτερα, βρέχει κιόλας, που θα βρω να παρκάρω…». Τραγικό;  Ή μάλλον τραγικός!

Έτσι λοιπόν κι εσύ το… παίρνεις λίγο, αλλιώς! Γιατί, δεν έχει πάρει κόσμο στον λαιμό του μόνο ο π@ύστης, ο  Coelho, αλλά και η «CINDE- FUCKING-RELLA» Σταχτοπούτα, στα ελληνικά.

Και συμπεριφέρεσαι όπως οι περισσότερες γυναίκες το 2011. 

Ζεις το εφήμερο, πετάς τις τύψεις σου( γιατί τις νιώθεις), ή απέχεις από το sport. 

Ναι, ναι, απέχεις ξέρω πολλές που το έχουν «τάξει» στον Άγιο Πατάπιο. Κούκλες και μια χαρά κοπέλες κατά τα άλλα… Αλλά ατυχήσασες. Μέχρι στιγμής. Που δεν θέλουν να κάνουν sex μια ώρα μετά τη γνωριμία σε μια βρώμικη τουαλέτα.

Και περιμένουν. Σαν μοντέρνες Σταχτοπούτες, το βασιλόπουλο, όχι με το άσπρο άλογο αλλά με τη σωστή προσέγγιση!

Be a Fan