Καλοκαιρινές Ξεπέτες

Από τον Στάθη Πουρουτίδη.

Η ιδέα του κειμένου αυτού, ήρθε μετά από μια μίνι σύσκεψη με την συνάδελφο Εύη Γιαρκιά. Σκέφτηκα αν έπρεπε να γράψω την λέξη ξεπέτα έτσι χύμα , όμως ο ΠΟΥΡΟΥ δεν μπορεί τα κομψά και τα σον σον. 

Παιδιά καλοκαίρι έρχεται και πρέπει λίγο έως και πολύ να ξελαμπικάρουμε και να τα σπάσουμε όλα.

Πολλοί και πολλές ακούγοντας την λέξη αυτή , αρχίζουν και τι πράγματα είναι αυτά και πως και και και...

Και έρχομαι να σας πω και γιατί όχι ,τι θα χάσεις, την τιμή σου, την αξιοπρέπεια σου, το κύρος σου. Ε , άνθρωπος είσαι σου αρέσει, της –του αρέσεις και συμβαίνει. Έχουμε ορμές ανάγκες και πώς να το κάνουμε ,καλοκαίρι είναι, όλοι μας είμαστε πιο ανοιχτοί σε τέτοια πράγματα και πιο επιρρεπής. ( βέβαια δεν πρέπει να γίνεις το τρίτο πρόσωπο ,και να καψουρευτείς την ξεπέτα , άποψη μου )

Ας κάνω εικόνα μια ξεπετούλα. Καλοκαίρι , ήλιος , mojito , θάλασσα ή βουνό , είμαι διακοπές , είμαι χαλαρός σε μια περίοδο που αναζητώ να περνώ μόνο καλά, να κάνω αυτά που γουστάρω , όπως εγώ τα γουστάρω. Έχω αφήσει πίσω τα άγχη και τις σκοτούρες και είμαι έτοιμος για ότι κάτσει. Δεν θέλω πρέπει ,δεν θέλω ρομαντισμό , έρωτες (ποσό κυνικός γίνομαι) αλλά πιστέψτε με δεν θέλω την περίοδο των διακοπών μου κάτι που θα με φορτίσει παραπάνω. Ακούω μόνο τον παφλασμό των κυμάτων το θρόισμα των φύλλων, τα γέλια , απολαμβάνω την ξεκούραση , τις χαζομάρες , τα μπουγέλα , τον καυτό ήλιο , την βόλτα , το αυγουστιάτικο φεγγάρι , το γλυκό αεράκι…..

Και έρχεται , ναι εκεί που πίνω το ποτό μου χαλαρά σ’ ένα μπαράκι με την παρέα μου , περνάει  από διπλά μου με κοιτάζει ,κοιτάζω και εγώ και όλο αυτό, ξαφνικά σαν κάτι να μας άγγιξε από το πουθενά. 

Κάθεται απέναντι μου, εγώ κοιτάω αδιάφορα , μου χαμογελάει , πίνει το ποτό και με γδύνει με το βλέμμα, καταλαβαίνω , το νιώθω ότι οι ματιές είναι πονηρές , καυτές γεμάτες από πόθο και ηδονή ( ναι παιδιά συμβαίνουν και αυτά) εγώ το παίζω αδιάφορος αλλά  είμαι έτοιμος για όλα. Η ώρα περνάει και εκεί που τα σφηνάκια διαδέχονται το ένα το άλλο και εγώ χορεύω, κάνω την κίνηση και ρίχνω μια δολοφονική ματιά που όχι απλώς υπονοεί - υπόσχεται  πολλά , αλλά τα λέει όλα. 

Η μουσική βαράει  με βλέπει να διασκεδάζω, χορεύω , γελάω κάνει το ίδιο κοιτώντας με επίμονα , πάει τουαλέτα( αυτές οι τουαλέτες αν είχαν στόμα , θα είχαν να πουν ….. πολλά) , τότε χωρίς πολύ σκέψη πάω και εγώ , είμαι απ’ έξω από την πόρτα, βγαίνει στην αρχή είμαστε παγωμένοι και κοιταζόμαστε ,όμως το φιλί δεν αργεί να έρθει και να ξεκινήσει έτσι το πάρτι. 

Αφού φιληθούμε επιστρέφουμε στις παρέες μας, γνωριζόμαστε οι μεν με τούς δε  και γινόμαστε μια τρελό-παρέα που του δίνει και καταλαβαίνει. 

Εμείς διπλά διπλά πλέον ,λέμε ότι μπιπ μας κατέβει και γελάμε θέλοντας έτσι να χαλαρώσουμε. Έχεις καταλάβει , που θα οδηγηθεί το θέμα πια εκατό τοις εκατό. 

Και κάπου εκεί έρχεται και η ώρα να την κάνουμε γιατί το γλυκό έδεσε. 

Το μοιραίο γίνεται , σ’ένα δασάκι , σε μια παραλία , κάπου απόμακρα ,ήρεμα , βλέποντας τον ουρανό, τ΄ αστέρια , το φεγγάρι, εντάξει και στην χειρότερη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. 

Τα κορμιά ενώνονται , οι ανάσες μας γίνονται ένα , το πάθος είναι ανεξέλεγκτο (κοινωνικό μήνυμα ότι κάνουμε το κάνουμε πάντα με προφυλακτικό δεν θέλω βλακείες, πάντα όχι μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις). 

Με κοιτάζει μέσα στα ματιά , το ίδιο κάνω και εγώ , δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις αλλά σε θέλω , τα φιλιά μας καίνε όπως και τα κορμιά μας και αφού τελειώσει το θέμα, είσαι πραγματικά αλλού και επειδή έχεις αποθέματα – όρεξη – ένταση πας και σε επόμενο γύρο.

Και μετά ήρθαν οι μέλισσες , δηλαδή κάνεις μια κουβέντα ανούσια, ανάβεις ένα τσιγάρο και έξω από την πόρτα.

Και εκεί γυρίζεις και λες στον εαυτό σου , ξεπέτα αλλά καλή. Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να πεις , ποπό δεν ήξερε ούτε να με φιλήσει ξενέρα , αλλά δεν σε νοιάζει τόσο γιατί δεν έδωσες την κάρδια σου δεν σου γαργάλησε τον εγκέφαλο, απλώς τα κορμιά σας έγιναν ένα. Έγινες για ένα βράδυ δωρητής. Θα μου πεις και τι είσαι εκδιδόμενος. Όχι άνθρωπος που ήθελε να το κάνει και έγινε (μιλάω σε λογικά πλαίσια , όχι κάθε μέρα και από μια-έναν , γιατί τότε ειλικρινά θα πρέπει να πας να δηλωθείς). 

Και θα συνεχίσεις λέγοντας και τι κέρδισες. Τα πάντα και τίποτα θα σας πω. Γιατί πρέπει πάντα να αναλύουμε , να βάζουμε μπροστά του ενδοιασμούς μας , τους φόβους μας, τα πρέπει, τίποτα δεν πρέπει, τίποτα δεν θα μας σταματήσει να ζήσουμε έστω και για ένα βράδυ κάτι. 

Παιδιά καλώς ή κακώς η ζωή μας είναι τόσο μικρή και δεν χρειάζονται οι δευτέρες σκέψεις ( μιλάω από πείρα). 

Στόχος μου δεν είναι να πείσω κανέναν και καμία για να κάνει κάτι τέτοιο. Απλώς να βλέπουμε τα πράγματα πιο χαλαρά. Ας απολαμβάνουμε λοιπόν πράγματα , και ας μην μένουμε μόνο θεατές της  ζωής μας , χωρίς να κάνουμε τίποτα. 

Η ζωή θέλει δράση, και όχι φόβο.

Be a Fan