ALTER : Κατεβασμένα ρολά στο «μαγαζάκι» μας

Από τον Στάθη Πουρουτίδη.

Δεν ξέρω πως  βιώνει αυτό που περνάμε, η Δήμητρα , ο Θάνος ,η Κλεοπάτρα , η Εύη η όποιος- όποια δούλευε σ’ αυτό το μαγαζί, αλλά τα καλύτερα μας χρόνια μες στις νύχτες των μοντάζ , των θεμάτων , των ρεπορτάζ, των , των , των, τα χάσαμε. 

Δεν θέλω να το παίξω συναισθηματικός και τέτοιες μπούρδες αλλά τι να κάνουμε , δώσαμε την ψυχή μας σ αυτή το κανάλι.

 Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε , χαρήκαμε , κλάψαμε , νευριάσαμε, αλλά πάντα ήμασταν εκεί. 

Εκεί στα υπόγεια , στον πρώτο , στα δύσκολα και στα εύκολα. 

Τρέχαμε όλοι με έναν στόχο να έχουμε δουλεία και έτσι να κερδίσουμε την αγάπη του κόσμου και το καταφέραμε, μας αγάπησαν ,μας στήριξαν μας αγκάλιασαν κι αυτό μας έκανε να παλεύουμε ακόμη περισσότερο. Κτίσαμε όλοι μας αυτό που κάποιοι γκρέμισαν τόσο απότομα. Λιθαράκι λιθαράκι.

Πόσα κλάματα , πόσα γέλια, πόσα θέλω, πόσους τσακωμούς , πόσες κουβέντες , πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι  και πόσα ακόμα.

 Και εγώ εκεί να βλέπω μάνες να ξενυχτάνε  για να ζήσουν  τα παιδιά τους, να βλέπω γκόμενες και γκόμενους φαντασμένες-μένους  γι αυτό που κάνουν , εγωιστές , αρπαχτικά που ναι, ήθελαν να κατασπαράξουν τις σάρκες μου και εγώ να τρόμαζα. (το έχω πει ξανά πως η τηλεόραση δεν είναι μόνο γέλια και χάρες , έχει και τσακωμούς και κλάματα και κόντρες). Όμως όταν ήρθε η δύσκολη στιγμή στη ζωή μου, όλοι ήταν διπλά μου , να νοιάζονται για εμένα , να ξενυχτούν μ΄ εμένα. Γιατί γίναμε οικογένεια , περνούσαμε ατέλειωτες ώρες όλοι μαζί, τρώγαμε μαζί το φαγητό της μαμάς μου, της μαμάς  του, όλοι μαζί ενωμένοι. Και τώρα πρέπει να γράψω τον δικό μου επίλογο , το δικό μου τέλος. Δεν τελειώνει η ζωή εδώ, το ξέρω καλά, όμως εδώ, τελειώνει ένα σημαντικό κεφάλαιο. Πονάς δεν μπορείς, γονατίζεις, όταν ερχόταν η μάνα και μου έλεγε δεν έχω λεφτά για το παιδί , όταν έπαιρναν το αυτοκίνητο και μου έλεγε, δεν έχω να έρθω για δουλεία , όταν τον πέταξαν έξω από το σπίτι γιατί δεν είχε να πληρώσει το ενοίκιο, όλα αυτά, μ έκαναν να μισώ ανθρώπους. Μίσος όχι αστεία.

Δεν πάω πλέον από επιλογή. Δεν θέλω να βλέπω την Τασία , την Χρύσα , την Γωγώ με την απογοήτευση στα πρόσωπα τους. Πόσο ξευτίλα ρε παιδιά , πόσο ξευτίλα. Η χειρότερη στιγμή, ήταν ένα βράδυ που πήγα και μάζεψα τα πράγματα μου, ένα άδειο κτίριο , που κάποτε είχε ζωή, κλειδωμένες πόρτες  και σκοτάδι και εγώ να μαζεύω και να μου έρχονται εικόνες από τα καλά και τα άσχημα. Δεν τα έφαγα εγώ , εσύ ,τα έφαγαν αυτοί. Δεν ζητάμε τίποτα , αυτοί ζητάνε, κάθε ώρα κάθε λεπτό να τους σιχαινόμαστε ακόμη περισσότερο. Αν νομίζουν ότι χάσαμε εμείς κάνουν λάθος εμείς είμαστε γεμάτοι από εμπειρίες , αγκαλιές , συγκινήσεις , συζητήσεις μέχρι τις πρωινές ώρες και πάνω απ΄ , δουλεία που γουστάραμε και την κάναμε. Όλοι αυτοί που τα έφαγαν στηριχτήκαν στις πλάτες τις δικές μας , τι σημαίνει αυτό , ότι εμείς μπορούμε , εμείς έχουμε τα ….. να παλέψουμε , να κτίσουμε τα πάντα από το μηδέν , ενώ αυτοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Γι αυτό λοιπόν το κεφάλι ψηλά, ο αποχαιρετισμός πονάει , το ξέρω. Το ξέρεις. Το ξέρουμε.

Δώστε τα λεφτά μας και όπως είπαν και οι τεχνικοί που τους βγάζω – βγάζουμε το καπέλο γιατί πάλεψαν και παλεύουν από την πρώτη στιγμή κάτι που εμείς που θέλουμε να λεγόμαστε και δημοσιογράφοι δεν το κάναμε : δεν είμαστε είλωτες.

Be a Fan