Από την Ελβίρα Γαβριήλ.
Και ξαφνικά, όλα τα τραγούδια στο ραδιόφωνο παίζουν για σένα…
ΤΡΑΒΑΩ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΟΛΑ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ, ΒΑΛΤΕ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΣΜΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΝΑ ΚΑΝΕΝΑΣ,ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΄ΡΘΩ ΝΑ ΣΕ ΑΡΠΑΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ και χιλιάδες, κυριολεκτικά χιλιάδες- γιατί στην Ελλάδα ζούμε – δακρύβρεχτα και βαρύγδουπα άσματα, που περιγράφουν την αγάπη που είχε άδοξο τέλος, τον έρωτα που δεν ολοκληρώθηκε, την απόρριψη, τα συντρίμμια μιας ζωής…
Και στη μέση ΕΣΥ… Ηρωίδα του δικού σου δράματος ,πληγωμένη από την άδικη μοίρα και τον άπιστο που σου έταξε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και μετά… μην τον είδατε το Μήτσο τον σπασμένο τον καραμπουζουκλή… Να χύνεις δάκρυα ποτάμια, να κοιτάς παλιές φωτογραφίες και να αναπολείς μια ζωή που πέρασε… Κι ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ να σε πνίγει… Γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα, γιατί δεν το προσπαθήσαμε, γιατί μου είπε ψέματα… Την δύσκολη αυτή περίοδο, οι φίλες είναι βάλσαμο και οι αναμνήσεις συντροφιά… Τα τσιγάρα αυξάνονται, οι αντοχές μειώνονται, και η αυτοπεποίθηση μετακομίζει… Η φράση κλισέ που σου λένε όλοι είναι «μην κάνεις έτσι, όλα γίνονται για κάποιο λόγο»… Κι εσύ ένα ράκος, κάτι μεταξύ Γεωργίας Βασιλειάδου ( έτσι αισθάνεσαι εμφανισιακά ) και Έλλης Λαμπέτη στο Κορίτσι με τα Μαύρα ( έτσι αισθάνεσαι ψυχικά ) να προσπαθείς να βρεις τον λόγο… Και να μην τον βρίσκεις… ΤΡΑΓΙΚΟ…
Αγαπημένες μου φίλες, η γράφουσα είναι παθούσα… Όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω τα έζησα εγώ η ίδια στο πετσί μου… Και όχι μόνο αυτά… Κι άλλα χειρότερα… Από τότε πέρασαν τέσσερα χρόνια και τελικά η μόνη φράση που μου έλεγαν τότε και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα είναι «Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ» Και είναι, πιστέψτε με!
Οι ψυχολόγοι χαρακτηρίζουν τον χωρισμό ως ένα μικρό θάνατο… Κανείς έξω από τον χορό δεν μπορεί να κάνει τον φρεσκοχωρισμένο να αισθάνεται διαφορετικά… Όμως…. Έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, οι κατάλληλες συνθήκες, η καθημερινότητα, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, δηλαδή ο ίδιος μας ο εαυτός και οι τοξίνες αποβάλλονται… Τα δάκρυα στεγνώνουν, οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν, οι φωτογραφίες καταχωνιάζονται στο πατάρι και εμείς οι ίδιες νιώθουμε ότι αγαπάμε και πάλι τον εαυτό μας…. Που τόσο καιρό υποσυνείδητα δεν τον αγαπούσαμε γιατί έπαψε να τον αγαπάει ο Γιώργος, Χρήστος, Βασίλης…. Δεν έχει καμιά σημασία… Αντιλαμβανόμαστε επιτέλους για ποιο λόγο, έγινε αυτό, ενώνουμε τα κομμάτια του παζλ, βλέπουμε και τα δικά μας λάθη, και νιώθουμε ότι ίσως είναι καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα… Όσο κι αν μας πονούσε τότε, όσο κι αν νομίζαμε ότι θα πεθάνουμε επειδή χωρίσαμε… ΓΙΑΤΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΥΣ… Τον πρώτο ένα χρόνο ντρεπόμουν να πω ότι χώρισα σε συναδέλφους γνωστούς και καινούργιες γνωριμίες… Ένιωθα ενοχές γιατί όπως λέει και η Θεοδωρίδου (κάτι ξέρει αυτή τόσες φορές έχει χωρίσει) ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΨΕ ΝΑ ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΕΙΣΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ……
Έπαψα λοιπόν να αυτοτιμωρούμαι και είπα να τιμωρήσω την θλίψη, την κακή διάθεση, την εσωστρέφεια, τις ενοχές, την αρνητική ενέργεια…Ήρθε η ώρα της επιβράβευσης του εαυτού μου… Χαμογελώ στον καθρέφτη και μου χαμογελά κι αυτός… Χαμογελώ στον συνάδελφο, στον γείτονα, στο παιδάκι που περπατάει στο δρόμο, στα ζευγάρια που βαδίζουν αγκαλιά και γιατί όχι ? Σ’ έναν ωραίο άνδρα που τώρα πια που είμαι στις ομορφιές μου, μου χαμογελά κι αυτός…
Κι εκεί που άκουγα Πάριο ΦΤΑΙΜΕ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΧΩΡΙΑ…. στη διαπασών ακούω ένα νησιώτικο που δεν ξέρω πιο το τραγουδάει και λέει… ΝΑ ΚΙ ΑΝ ΔΕ ΦΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΚΑΝΕΙΣ… Και αμέσως μετά… ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ, ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου