Γιατί Καρδιά Μου Άργησες…;

Από τον Μιχάλη Λαγάνη.

Ένα ακόμα πρωινό «κολλημένος» στον Κηφισό. «Συνεπιβάτες» στην ταλαιπωρία οι χιλιάδες εγκλωβισμένοι οδηγοί. Κοιτούν το ρολόι, βλέπουν μπροστά τους ένα απροσπέλαστο «ποτάμι από λαμαρίνα» και το σφίξιμο στο στομάχι ανεβαίνει σιγά -σιγά στο λαιμό  και γίνεται θηλιά. «Φτου σου.. Πάλι αργοπορημένος θα φθάσω .. Και δεν έχω καμιά όρεξη για γκρίνια πρωί, πρωί», σκέφτονται. . ..

Τις τελευταίες ημέρες το άγχος των δεικτών του ρολογιού που κυλά χωρίς να σταματά, είναι αλήθεια ό, τι δεν με απασχολεί.  Βρίσκομαι σε παρατεταμένη «αναγκαστική άδεια»…. Γενικά, υπολειτουργώ ..

Στο ραδιόφωνο παίζει το «Τραίνο» της Άννας.. Πόσο καιρό είχα να το ακούσω.. Ίσως το μεγαλύτερο τραγούδι και αναμφίβολα η τελευταία επιτυχία της πάλαι ποτέ «Απόλυτης» ( sic) του ελληνικού πενταγράμμου.

Και φθάνει στο φινάλε.. Εκεί στο τελευταίο κουπλέ όπου η «θεά» τα δίνει όλα.. «Γιατί καρδιά μου άργησες» !!!

Να το πάλι… Το ίδιο μούδιασμα στα χέρια. Πιάνω σφικτά το τιμόνι. Όχι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω.. Δεν θα αφήσω τις σκέψεις να με παρασύρουν.. Που θα πάει, θα σταματήσει…

Η γη αρχίζει να υποχωρεί… Όπως εκείνο το μεσημέρι στην Πεντέλη.. Που βγήκε σχεδόν τρέχοντας από το αυτοκίνητο για να με χαιρετήσει.. Με ξάφνιασε.. Δεν την είχα δει. Άλλωστε είχα άλλα, να με απασχολούν.. Η υπόθεση τρομοκρατία στα ντουζένια της και οι συλλήψεις των φερόμενων ως  μελών της τότε αναδυόμενης «Συνομωσίας» να διαδέχονται η μια την άλλη..

-          «Καλημέρα»

-          « Καλημέρα»

-          « Καιρό είχα να σε δω.

-          «Ναι.. Από την Αγ. Παρασκευή»..

-          « Το παιδί, η γυναίκα ; Όλοι καλά ;»

-          « Μια χαρά» …

Μόνο που εγώ δεν ήμουν καλά.. Είχα «γκρεμιστεί» σ΄ έναν απύθμενο Καιάδα σκέψεων και συναισθημάτων…

«Συγκεντρώσου.. Μην σκέφτεσαι βλακείες,. Ο ίδιος φαντασμένος άνθρωπος… Τελικά δεν θα αλλάξω ποτέ», σκέφτηκα και προσπάθησα να ασχοληθώ πάλι με τους “Πυρήνες” . Και ας  είχα μπροστά μου συνέχεια τα μάτια της.. Μη φανταστείτε τίποτα το τρομερό.. Σαν μιας τυπικής Ελληνίδας, Καστανά. Αλλά για μένα, μοναδικά..

Με τα πολλά ξεχάστηκα. Να’ ναι καλά η επικαιρότητα…

Και ύστερα ήρθε η πρόσκληση φιλίας στο facebook..  Τα «poke» και τα τραγούδια.. Τα αινιγματικά  μηνύματα στον «τοίχο».. Έκανα ό, τι δεν τα έβλεπα ό, τι δεν μ΄ ενδιέφεραν. Και ας έμπαινα κάθε μέρα στο προφίλ της . Kαι ας περίμενα να κτυπήσει το τηλέφωνο…

Μέχρι τη στιγμή που κτύπησε.. Και το «τι κάνεις» ακολούθησε το «πότε θα σε δω» . Και το πότε θα σε δω έγινε η πρώτη συνάντηση.. Σαν τους κλέφτες που ήθελαν από τη μια να κρυφτούν από τα αδιάκριτα βλέμματα και από την άλλη να αρπάξουν τους «χυμούς» ενός πάθους,  που και οι δύο ήξεραν ό, τι δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά..

Όπως και έγινε..  Το όνειρο σύντομα μετατράπηκε σε εφιάλτη και «έσβησε»… Μόνο που οι εφιάλτες που βλέπεις με τα μάτια ανοικτά  έχουν και απώλειες. Στην προκειμένη περίπτωση,  ο συγκεκριμένος εφιάλτης άφησε πίσω του «συντρίμμια»…

Εκείνη.. προχώρησε.. Είναι ερωτευμένη και ευτυχισμένη.. Και εγώ … Να ψάχνω  θέση για παρκάρισμα…  Μιας  καρδιάς  που άργησε…

 

Be a Fan