Από τον Γρηγόρη Παπαρήγα.
Με την μιζέρια και την φτώχεια να μας χτυπάει την πόρτα και με τον φόβο που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας μήπως μας πάρουν το σπίτι οι τράπεζες, μήπως χάσουμε την δουλειά μας, μήπως δεν βρούμε δουλειά αύριο και πως θα βγει ο μήνας όταν τα λεφτά έχουν τελειώσει πολύ πριν το τέλος του, προχωράμε μπροστά με αλυσίδες να είναι δεμένες στα πόδια μας και την αβεβαιότητα να είναι το μόνο πράγμα που βλέπουμε μπροστά μας.
Κι όμως μπήκε η άνοιξη και η ψυχή μας θέλει να ...ανθίσει.
Θέλουμε να μπορούμε να βλέπουμε τα παιδιά μας στα μάτια και να τους μεταδίδουμε ελπίδα.
Θέλουμε να βγούμε από το σώμα μας και να είμαστε ελεύθεροι. Χωρίς βάρη και χωρίς υποχρεώσεις.
Χωρίς σκέψεις κακές και χωρίς φόβους.
Κοιτάμε την φύση να μη μένει πίσω στο χειμώνα σαν κι εμάς και να μην συμμετέχει στα ανθρώπινα δικά μας προβλήματα που μόνοι μας τα κάναμε.Κοιτάμε την άνοιξη να μας καλεί και να θέλει να μας βοηθήσει.
Κοιτάμε, αλλά δεν βλέπουμε.
Δεν βλέπουμε την ζωή μπροστά μας. Είμαστε πνιγμένοι στα καταναλωτικά «αγαθά», αλλά δεν τα πετάμε να ζήσουμε.
Είμαστε κρεμασμένοι από τα λεφτά από το αυτοκίνητό μας, από το όμορφο μπλουζάκι μας από τα γυαλισμένα παπούτσια μας και τις χοντρές ή λεπτές κοιλιές μας, από τις ρυτίδες μας .
Δεν έχουμε παρέες, έχουμε ανθρώπους μέσα από το facebook ακόμα και πίσω από τα κινητά μας.
Δεν έχουμε πατέρα και μάνα γιατί τους ξεχάσαμε και τους χάσαμε.
Δεν έχουμε αδέρφια γιατί …όλοι «τρέχουν».
Δεν έχουμε έρωτα γιατί τον χάσαμε στην στροφή, έπεσε από το τρένο που οδηγούμε και το οδηγούμε … μόνο εμείς ξέρουμε που.
Δεν έχουμε το χάδι γιατί είμαστε μπροστά από ένα χαζοκούτι είτε τηλεόραση είτε υπολογιστή και κοιτάμε. Απλά κοιτάμε….δεν βλέπουμε.
Δεν έχουμε φιλί γιατί το ξεφτίσαμε και το μοιράσαμε παντού.
Δεν έχουμε αγάπη γιατί θέλει θυσίες και δεν έχουμε χρόνο για θυσίες.
Δεν έχουμε χρόνο γιατί τον πνίγουμε μεταξύ ημερομηνιών πληρωμών που δεν έχουμε να πληρώσουμε.
Αν βγαίναμε μια βόλτα έξω από τον εαυτό μας και μας βλέπαμε από ψηλά ίσως να βλέπαμε τον εαυτό μας στο χώρο και τον χρόνο.
Και τότε ίσως να βλέπαμε πόσο μα πόσο μικροί είμαστε για να χάνουμε όλα αυτά που μας έχουν δοθεί δανεικά για τόσο πολύ λίγο.
Πόσες «Άνοιξες» και πόσα «καλοκαίρια» έχουμε ζήσει; Πόσα χρόνια ζούμε;
Πότε είμαστε παιδιά και πότε φτάσαμε εδώ να μετράμε το χρόνο με το χρήμα. Πότε γελάσαμε και ερωτευτήκαμε πότε αγαπήσαμε και πότε αγαπηθήκαμε. Πότε δακρύσαμε και πότε πονέσαμε. Όλα ήταν χτες, σήμερα, τώρα.
Μήπως πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε;
Μήπως πρέπει να βλέπουμε και όχι να κοιτάμε;
Μήπως πρέπει να ζούμε και όχι να κοιτάμε τις ζωές των άλλων;
Μήπως πρέπει να βιώνουμε το είναι μας και όχι να είμαστε αυτό που βιώνουμε;
Καιρός να αλλάξουμε.
Άλλωστε ήρθε η Άνοιξη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου