Από την Εύη Γιαρκιά.
Το χέρι του κρατάει σφιχτά το δικό της και περπατούν μαζί με αργά βήματα, σαν κάποιος να τους έχει ρυθμίσει. Το βάδισμά τους μοιάζει. Το ίδιο και οι κινήσεις τους και το νεύμα του κεφαλιού τους.
Τους περιεργάζομαι αρκετή ώρα. Τους κοιτάζω έτσι όπως περπατούν στον Φλοίσβο πιασμένοι χεράκι χεράκι. Σαν έφηβοι. Πάνε όμως πολλά χρόνια από τότε που ήταν έφηβοι. Τα μαλλιά λιγοστά και γκρίζα, η στάση του σώματος κυρτή, το βάδισμα σιγανό διστακτικό… Ου γαρ έρχεται μόνο… Το γήρας, που δεν πρόκειται να εξαιρέσει κανέναν μας, αν μας αφήσει ο Θεός και ζήσουμε. Η μόνη όμορφη πινελιά που θυμίζει την περασμένη νιότη είναι τα χέρια. Ροζιασμένα και αφημένα, χωρίς το σφρίγος της νιότης πια, αλλά κρατούν το ένα το άλλο σφιχτά! Μια ολόκληρη ζωή, μέσα σε δυο πιασμένα χέρια.
Ο κύρος γύρω στα 80 αλλά στα νιάτα του θα ήταν ομορφάντρας. Ψηλός λυγερόκορμος, με σοβαρό, ύφος κοιτάζει την ηλικιωμένη κυρία στα μάτια κάποιες φορές, κι εγώ, η αδιάκριτη που τους «κατασκοπεύω», νιώθω ότι θέλει να την προστατεύσει. ‘Έτσι όπως έκαναν παλιά οι άνδρες στις γυναίκες. Περιεργάζομαι την κυρία. Αρκετά πιο κοντή από αυτόν αλλά κοκέτα. Κόκκινο κραγιόν, σκουλαρίκια πέρλες, τσάντα ίδιο χρώμα με τα ίσια αναπαυτικά παπούτσια για τον περίπατο. Γιατί είπαμε: Ου γαρ έρχεται μόνο. Τα μαλλιά της λευκά καλοχτενισμένα. Γύρω στα 75 την κάνω.
Νιώθω μια ανεξήγητη συγκίνηση. Σκέφτομαι πως θα ήταν οι δύο τους πριν από 50 και πλέον χρόνια. Άραγε θα την ερωτεύτηκε τρελά; Θα της έκανε καντάδες κάτω από το παράθυρό της; Πήγε να τη ζητήσει από τους γονείς της ή κλέφτηκαν; Παλιότερα αυτό , συνηθιζόταν πολύ. Εκείνη ανταποκρίθηκε; Του έγραφε γράμματα, μιλούσε στις φίλες της για αυτόν; Πως τον περιέγραφε; ‘Έλεγε σίγουρα «ένας ψηλός χλωμός νέος που τον είδα στο Ζάππειο;». Μην γελάτε, η φρασεολογία, αλλά και τα «in» στέκια αλλάζουν από εποχή σε εποχή. Κι ύστερα παντρεύτηκαν, κι εκείνη έζησε την πρώτη της σεξουαλική εμπειρία την πρώτη νύχτα του γάμου της, έτσι δεν γινόταν τότε;
Κι έκαναν παιδιά, και πέρασαν μαζί όμορφα, αλλά και δύσκολα και σιγά σιγά, μέρα με την ημέρα, στιγμή με την στιγμή γίνονταν σύντροφοι. Και πάλευαν κάθε μέρα και αντιμετώπισαν μαζί τα χαστούκια της ζωής, κι εκείνος ήξερε ότι στο σπίτι του, στο πλευρό του, στο διπλανό μαξιλάρι υπήρχε ο Άνθρωπός του. Τότε δεν συνήθιζαν να λένε τη λέξη σύντροφος που εμείς την έχουμε κάνει ψωμοτύρι. Αυτός έλεγε «η γυναίκα μου». Κι εκείνη, «ο άντρας μου». Ξεκάθαρα πράγματα. Οι λέξεις, ρουτίνα, κατανόηση, συνθήκες, ανανέωση δεν υπήρχαν για να τους μπερδέψουν. Ή μάλλον υπήρχαν αλλά δεν χρειαζόταν να τις χρησιμοποιήσουν. Γιατί στις δυσκολίες έκαναν υπομονή, γιατί δεν φοβόντουσαν να δώσουν, γιατί ήταν πιο ώριμοι από ότι εμείς σήμερα, γιατί είχαν έναν κώδικα «ηθικής» διαφορετικό.
Για λίγο σταματούν το βάδισμά τους. Μαζί τους σταματώ κι εγώ. Η κυρία του δίνει από την τσάντα της ένα μπουκάλι νερό. Ο κύριος πίνει, εκείνη το βάζει και πάλι στην τσάντα της. Ο ένας ξαναπιάνει το χέρι του άλλου σε μια ταυτόχρονη μηχανική κίνηση συνεχίζουν να περπατούν αργά. Σε έναν δρόμο που άρχισαν να βαδίζουν πολλά χρόνια πριν. Και έμαθαν να συμπορεύονται, να αποφεύγουν τις κακοτοπιές, να προστατεύει ο ένας τον άλλον. Σκέφτομαι ότι όταν είσαι νεότερος, μάλλον υπερτιμάς τον έρωτα. Ο έρωτας μπορεί να σε τυφλώσει, να σε διαλύσει να σε ανεβάσει στα ουράνια, είναι συναίσθημα το ίδιο δυνατό με τον πόνο. Αλλά αρκεί μόνο ο έρωτας; Αν δεν μπορέσει να μετατραπεί σε συντροφικότητα, σε νοιάξιμο για τον άλλον σε ανιδιοτέλεια κάποιες φορές, γιατί ο έρωτας μόνος του είναι ιδιοτελής, μήπως είναι τελικά ένα στείρο συναίσθημα;
Στην εποχή του εύκολου sex, των fuck bodies και της ερωτικής «καβάντζας» υπάρχει θέση για συντροφικότητα; Πόσο ικανοί είμαστε να αφεθούμε; Να αφεθούμε όχι στον έρωτα, αυτό είναι πολύ εύκολο , αλλά στο να δώσουμε. Να νοιαστούμε για τον άνθρωπο που κάναμε sex μαζί του παραπάνω από πέντε φορές, να αναρωτηθούμε ποιος είναι τι ζητάει, να του δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε εμείς; Ψιλά γράμματα; Ίσως.
Άνδρες και γυναίκες επιδιδόμαστε στο αέναο κυνήγι της σάρκας. Της απόλαυσης που προσφέρει η σάρκα, αλλά μένουμε μόνο εκεί. Έχω γνωρίσει ανθρώπους –σίγουρα και εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές-που είχαν διαφορετικό σεξουαλικό σύντροφο κάθε μέρα. Στον δρόμο τους, είχαν τύχει ενδιαφέροντες άνθρωποι που εκτός από το sex πληρούσαν και άλλες προδιαγραφές και τους έκανα το κλικ, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο, φαντάζομαι οι ίδιοι τον ξέρουν την επόμενη μέρα έψαχναν άλλον ή άλλη. Να διευκρινίσω ότι δεν μιλάω για 17χρονους- ες, αλλά και 30 plus ακόμη και 40!
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν σε «σοβαρές» συζητήσεις ,λένε ότι νιώθουν μοναξιά, ότι θα ήθελαν πολύ να βρουν τον «κατάλληλο» άνθρωπο για να κάνουν μια κανονική σχέση αλλά…
Κάθε βράδυ οι γυναίκες ντύνονται « τούρτες» και ψάχνουν να βρουν τον επιβήτορα και οι άνδρες παριστάνουν τους «γαμπρούς» και ψάχνουν τι; Ωραία οπίσθια; Μεγάλα στήθη;
Ο.κ. Από αυτά βρίθει ο τόπος. Όλοι αυτοί όμως ανεβάζουν στις σελίδες τους στο face book το «μοναξιά μου όλα…. μοναξιά μου τίποτα». ‘Άσε μας ρε φίλε κι εσύ με τα ψυχολογικά σου! Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή είναι θέμα δικών μας χειρισμών, είμαι πεπεισμένη για αυτό.
Το ηλικιωμένο ζευγάρι συνεχίζει να περπατά… Καταλαβαίνουν ότι τους κοιτάζω. Βαδίζω δίπλα τους, τους χαμογελάω. Χαμογελούν κι οι δυο.
- Ευτυχώς που άνοιξε λίγο ο καιρός, μου λέει η κυρία.
- Ευτυχώς, της απαντώ, και τους προσπερνάω
Εξακολουθώ να νιώθω συγκίνηση αλλά και ένα κόμπο στον λαιμό. «Ζηλεύω» αυτό που έχουν γιατί δεν ξέρω αν θα το έχω ποτέ. Όχι μόνο εγώ αλλά και αρκετοί άνθρωποι της γενιάς μου, λίγο μικρότεροι, λίγο μεγαλύτεροι, δεν έχει σημασία. Οι σχέσεις σήμερα είναι δύσκολες, οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές, τα διαζύγια πανεύκολα και η εμπιστοσύνη είδος υπό εξαφάνιση.
Έχω προχωρήσει αρκετά. Γυρίζω πίσω και τους κοιτάζω ξανά. Δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου η εικόνα τους με τα δύο πιασμένα χέρια σφιχτά, τρυφερά.
Ένας άνδρας και μια γυναίκα που στη δύση της ζωής τους, νοιάζονται ο ένας για τον άλλον, βαθιά, αληθινά.
Κι αν το αγαθό της νιότης τους πέρασε, έχουν ένα άλλο στα δύσκολα χρόνια της ανημποριάς… Την συντροφικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου