Μόλις χώρισα.

Από την  Κορλεόνε.

Πώς να πω αυτό που νιώθω, ποιες  λέξεις μπορούν ν’ αποτυπώσουν σ’ αυτό το χαρτί τον πόνο μου;  Ξαφνικά με  πετάς από την ζωή σου,  ξαφνικά τέλειωσε αυτό που εγώ φαντάστηκα πως θα κρατήσει για πάντα.

Θεέ μου τι παράξενη μέρα η σημερινή.  Πως γίνεται τελικά μέσα σε μια στιγμή να χάνεις  αυτά που λατρεύεις.

 

Τον γνώρισα το 2008 τυχαία σε μια παραλία. Από την πρώτη ματιά κάτι ένοιωσα, πίστεψα πως αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μ’ αγαπήσει να με νοιώσει να με αισθανθεί. Με  κέρδισε από την πρώτη στιγμή, με το χαμόγελο του, το βλέμμα του, το άγγιγμα του, τα φοβερά έξυπνα μάτια που είχε και ποσό άστραφταν Θεέ μου; Η γνωριμία μας συνεχίστηκε  μ’ ένα μπουγέλο, νερά μπύρες πάνω στα κορμιά μας κάτω από τον καυτό ήλιο. Με γοητεύσαν οι γκρίζοι κρόταφοι του,  η λατρεία μας στην Ιταλία… Όλα έδειχναν πως ένας έρωτας γεννιέται. Και ύστερα άρχισαν οι βόλτες μας στο νησί.  Η κατάσταση ήταν ηλεκτρισμένη  μεταξύ μας,   δείχνοντας πολλές φορές την αμηχανία που υπήρχε μεταξύ μας.  Κάναμε κουβέντες ατέλειωτες, συζητήσεις για την ζωή, για το ποσό ωραία είναι και πως πρέπει να την ζούμε κάθε στιγμή.  Εγώ αντιδρούσα έντονα,  θεωρούσα πως όλα αυτά που μου λέει είναι άχρηστες πληροφορίες,  όμως ποσό δίκιο είχε.

Το πρώτο μας φιλί δεν άργησε να έρθει….. ακόμα θυμάμαι εκείνη τη στιγμή, εκείνος φορώντας ένα γαλάζιο πουκάμισο,  ήρθε και με φίλησε ….. Η πρώτη σκέψη που έκανα τότε  ήταν πως δεν θα ξανά πλυθώ  ποτέ, θέλω για πάντα να έχω την γεύση του, να νιώθω την ανάσα του, τα χνώτα του. Αχ τι στιγμή ήταν αυτή και ύστερα χωρίσαμε γιατί λένε πως οι καλοκαιρινοί έρωτες δεν Κρατίνε για πολύ. Τι κι αν ο ίδιος μου έλεγε πως εμείς θα τα ξαναπούμε σύντομα. Έφυγε χωρίς να μου πει κάτι άλλο.  Το μόνο που ήξερα ήταν το τηλέφωνο του και το όνομα του, ποσό έκλαψα τότε…..

Επέστρεψα Αθήνα. Αυτός πουθενά.  Δεν μπήκε στην διαδικασία να με πάρει ούτε ένα τηλέφωνο, δεν μου έστειλε ούτε ένα μήνυμα κι εκεί άρχισα να τον θέλω περισσότερο. Τον είχα ερωτευτεί, αλλά δεν πρόλαβα ποτέ να του το πω. Μετά από καιρό έμαθα από μια γνωστή μου πως δουλεύει  σ’ ένα μαγαζί και ναι πήγα. Και μια και δυο και τρεις φορές. Και τον κοίταζα μόνο, δεν πήγαινα ποτέ να του μιλήσω,  φοβόμουν,  τον ήθελα αλλά δεν τολμούσα να κάνω την κίνηση. Όταν πηρά απόφαση να του μιλήσω αντέδρασα περίεργα καθώς του μίλησα απότομα, κοφτά, αλλά και εκείνος δεν έκανε τίποτα.

Εκείνο το βράδυ, μόλις έφυγα από το μαγαζί, του έστειλα ένα μήνυμα,  δεν μου απάντησε ποτέ … Είχα αρχίσει και πονούσα. Είχα ματώσει πλέον. Τον ήθελα ακόμη περισσότερο,  ήθελα να νιώσω ξανά τα χείλη του να πιάσω το χέρι του σφιχτά να του χαμογελάσω, να γίνουμε ένα….. 

Έκανα πολλά αλλά εκείνος καμία αντίδραση. Θα μου πεις δεν κατάλαβες πως τότε ήσουν μια ξεπέτα για εκείνον, μια κοινωνική επαφή των 3 ημερών σ’ ένα  νησί; Όχι. Δεν το ένοιωσα ποτέ έτσι. Ήταν για έμενα τα πάντα, όλος ο κόσμος μου. Με έκανε να νοιώσω τον απόλυτο έρωτα.

Τι ευλογημένο συναίσθημα,  ο έρωτας,  ποσό ευγνώμων είμαι που το ένιωσα αυτό.

Και μετά από όλο αυτό που πέρασα, ξαναεμφανίστηκε,  σαν από μηχανής θεός. Χαλαρός όπως πάντα,  χωρίς να καταλάβει  ότι εγώ έλιωνα τόσο καιρό  μακριά του. Όμως δεν του είπα τίποτα,  δεν του ανέφερα τι πέρασα, πόσο μου έλειψε, πόσο τον ήθελα. Πήγαμε παρακάτω χωρίς ποτέ να αφήσω και εγώ τον εγωισμό μου στην άκρη. Δεν σου είπα ποτέ σ’ αγαπώ, δεν στο είπα, γιατί πάντα φοβόμουν. Πάντα… ακούς; Ποτέ δεν πρόκειται να μου το συγχωρήσω αυτό. Δεν σου έπιασα ποτέ το χέρι,  δεν σε κοίταξα μέσα στα καστανά σου μάτια και να σου πω πως είσαι για ‘μένα τα πάντα, ακούς; Τα πάντα μωρό μου. Μ’ αυτά και μ’ αυτά περάσαμε μαζί 2 χρόνια και 7 μήνες. Τα καλύτερά μου χρόνια, προσωπικά. Γεμάτα από έντονα συναισθήματα. Δεν μετανιώνω για όσα πέρασα, ούτε που έκλαψα, ούτε που πόνεσα,  μετανιώνω μόνο που δεν σε κοίταξα μια φορά αληθινά,  λέγοντάς σου πως είσαι τα πάντα για έμενα. Αφήνομαι στα χεριά σου.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ έχει γράψει :

Άλλοι για λίγο ερωτεύονται  κι άλλοι για πολύ.
Άλλοι τον Έρωτα πουλάνε κι άλλοι τον αγοράζουν.
Άλλοι με βουρκωμένα μάτια τον σκοτώνουνε
Κι άλλοι βουβοί τον αφανίζουν
Κι ενώ ο καθείς σκοτώνει ότι αγαπάει,
Όλοι ωστόσο δεν πεθαίνουν.

Έτσι κι εγώ με βουρκωμένα μάτια με χιλιάδες γιατί, δεν πέθανα,  ζω και ζουν μαζί μου και όλα αυτά που πέρασα διπλά σου.

Σήμερα 14-3-2011 μ’ έβγαλες έτσι απλά, για δεύτερη φορά από την ζωή σου. Δεν ξέρω τον λόγο, άλλωστε δεν στάθηκες να μου τον πεις,  απλά έφυγες και εγώ έμεινα πίσω, σ’ ένα τεράστιο δρόμο που με τρομάζει, κρατώντας ακόμα τα συναισθήματα μου, έχοντας στο μυαλό μου και στην κάρδια μου εσένα, εσένα που ναι ήρθε η ώρα να κλείσουμε το κεφάλαιο μας.

Αυτά είχα να πω ….μην αφήνετε λοιπόν τη ζωή να περνά έτσι. Ζήστε το κάθε λεπτό και πάνω απ’ όλα  δείξτε τα συναισθήματα σας.

Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως :

 Σ ‘ ΑΓΑΠΗΣΑ ….. ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΥ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΝΑ ΑΝΑΠΟΛΕΙΣ ΤΙΣ ΩΡΑΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΙΓΜΕΣ,  ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ.

Σ ‘ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΠΗΚΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΣΟ …..

Be a Fan