Ο Έρωτας, ο Βήχας και η Σοκολάτα…δεν κρύβονται!

Από την Αργυρώ Λαδά.

Με έπιασε κρίση…12 το βράδυ. Απόγνωση. Τέτοια ώρα όλα τα ψιλικατζίδικα είναι κλειστά! Ανοίγω τα ντουλάπια, ψάχνω τα σοκολατάκια που μου έφερε η θεία μου πριν ένα μήνα και εγώ τα καταχώνιασα σε ένα συρτάρι  για να μη τα βλέπω μπροστά μου. Δεν τα βρίσκω. Μπορεί και να τα έφαγα σε μια παρόμοια κρίση άγχους, δεν θυμάμαι. Πρέπει όμως να βρω επειγόντως  ένα κομμάτι σοκολάτας.

Η Σοκολάτα με προκαλεί,  ακούω την καρδιά μου να χτυπάει,  ο εγκέφαλος μου δίνει την εντολή και στο τέλος ντύνομαι και κατεβαίνω στη λεωφόρο. Ό,τι ώρα και να είναι, δεν μπορεί να μη βρω ένα περίπτερο ανοιχτό!

Όλες οι αισθήσεις μου βρίσκονται σε εγρήγορση όταν την αντικρίζω…Το χρώμα της, η υφή της, το σχήμα της, η μυρωδιά της είναι τα όπλα της και με αυτά με ξετρελαίνει! Τη βουτάω από τα χέρια του περιπτερά και ξεφυσάω με ανακούφιση!

Το πρώτο κομμάτι λιώνει στο στόμα και εγώ κλείνω τα μάτια μου απολαμβάνοντας τη μαγεία της στιγμής. Είναι Θεϊκή, απολαυστική , εκτονωτική … Έχει το χάρισμα να μαγεύει  αυτόν που κλέβει λίγο από τη γλύκα της, τρελαίνοντας τον ουρανίσκο, ενώ γεμίζει με ηδονή και ευχαρίστηση το θύμα της σε κάθε δάγκωμα.

Είναι η τροφή που έχει σφραγίσει το DNA μας.

Μας γυρίζει χρόνια πίσω, τότε που παίζαμε σε αλάνες , σερνόμαστε στο χώμα και χτυπούσαμε στα γόνατα. Μετά το παιχνίδι τρέχαμε στο συνοικιακό μαγαζάκι, σπρώχνοντας και φωνάζοντας να αγοράσουμε μια σοκολάτα γάλακτος. Η λαχτάρα μας ήταν τόση που την καταβροχθίζαμε μαζί με το αλουμινόχαρτο. Πασαλειβόμασταν και σκουπιζόμασταν όπως-όπως επάνω μας και μετά ακούγαμε φωνές και κατσάδες από τη μάνα μας.  

Εμείς όμως είχαμε γευτεί το νέκταρ των Θεών και περιμέναμε να τη γευτούμε ξανά και ξανά σαν ξένοιαστες Κυριακάτικες βόλτες.

Μεγαλώνοντας , μεγάλωσε και η επιθυμία μας να ζούμε συχνά την ιεροτελεστία της σοκολατοκατάνυξης. Είναι η γλυκιά διέξοδος σε περιόδους κρίσης και εκείνη που ανταποκρίνεται πρώτη  ως αναλγητικό στα προβλήματά μας.

Την αναζητούμε στη συντροφιά μας ακόμα και όταν μιλάμε με τις φιλενάδες μας, τη πίνουμε ως ρόφημα από τα πρώτα μας ραντεβού,   παραγγέλνοντας με προφορά μια σοκολάτα Βιενουά και στα γενέθλια μας διαφημίζαμε με καμάρι ότι θα σβήσουμε τα κεράκια μας πάνω σε μια τούρτα σοκολατίνα.

Γλυκαίνει τις πίκρες μας συντροφεύοντας τις μοναξιές μας, αποπλανώντας μας σε παραμυθένιους τόπους. Μας ζεσταίνει γλυκά τα κρύα βράδια του χειμώνα καθώς χαιρόμαστε το ζεστό κακάο  παρέα με τη μάλλινη κουβέρτα μας. Ζούμε την επιθυμία να την καταβροχθίσουμε μετά από ένα κλάμα θυμού μας ή απογοήτευσης.

Το βελούδινο κόκκινο κουτί της συγνώμης είναι γεμάτο από σοκολατένιες καρδιές , το εντυπωσιακό σουφλέ της μαμάς την έχει ως κύριο συστατικό,  τυλιγμένη σε χρωματιστά χαρτιά είναι στο μπροστινό ράφι κάποιου Duty Free αεροδρομίου, κλείνοντας μας πονηρά το μάτι.   

Ένα δάγκωμα της μας ταξιδεύει στις αυλές του παραδείσου και είναι τόσο δυνατό όσο ένα παθιασμένο αρσενικό φιλί. Ο έρωτας τελικά μπορεί να ζωγραφιστεί με σοκολάτα, αφού η ίδια προέρχεται από ένα δυνατό εκρηκτικό ζευγάρωμα, τη τέλεια συνεύρεση του κακάου με τη ζάχαρη,  για να έρθει αργότερα το γάλα και να μας αποτελειώσει…

Εμείς οι γυναίκες δεν είμαστε ποτέ  μικρές ή πολύ ώριμες για μια σοκολάτα. Το μέγεθος της δεν μας πειράζει, μικρή, μεγάλη , χονδρή ή λεπτή το ίδιο μπορεί να μας ικανοποιήσει. Όταν δεν την βλέπουμε, την αναζητάμε σε δύσκολες στιγμές μας. Νιώθουμε ότι θα μας ‘’φτιάξει’’ , θα μας ‘’ανεβάσει’’ ψυχολογικά. Η μαγική της δύναμη είναι τέτοια,  που ένα μικρό τόσο δα κομματάκι της μόλις ακουμπήσει τη γλώσσα οι σιαλογόνοι αδένες μπαίνουν σε εγρήγορση προτρέποντας μας να τη γευτούμε ενώ η γλώσσα μας γαργαλιέται από τη γλύκα της και κολλάει στον ουρανίσκο.  

Ο εξωτικός πειρασμός, η γλυκιά αλχημεία, η υπέρτατη αμαρτία υπάρχει για να μας ταξιδεύει μέχρι το τέλος χωρίς ντροπές,  στο τέλειο τέλος που στοχεύει στο να ανάψει το ερωτικό παιχνίδι.  Τα δυνατά όπλα της είναι ταγμένα να άρουν τις όποιες κρυφές αναστολές μας , απογειώνοντας τις αισθήσεις μας.

Ναι, δεν έχω τύψεις… Σοκολάτα μου, σ’ αγαπώ!

 

Be a Fan