Από την Χριστίνα Αλαμάνου.
Ξέρω, δεν χρειάζεται να με πείσετε, με ένα βιβλίο savoir vivre κοιμάστε και ξυπνάτε…!
Το ίδιο και εγώ, πιστέψτε με!
Όμως κάποια πράγματα πολλές φορές δείχνουμε να τα ξεχνάμε. Υπάρχουν συμπεριφορές συνανθρώπων μας που μπορεί να μας οδηγούν και σε εγκεφαλικό…που λέει ο λόγος και μακριά από εμάς.!
Βέβαια από την άλλη είναι ορθό να συμπεριφερόμαστε όπως ακριβώς αισθανόμαστε και να μην μπαίνουμε σε καλούπια, αλλά εγώ δεν μιλάω για τυπολατρείες.
Χωρίς να διεκδικώ τον τίτλο της ‘’φίλοφρονης’’ ωστόσο επειδή καθημερινά συναντάω διάφορα τραγικά σε καθημερινές μου δραστηριότητες θεωρώ ότι κάποια πράγματα ξεφεύγουν και είναι από μεγάλες έως τεράστιες γουρουνιές!
Μάλιστα και για να μην το κουράζουμε, πρόσφατα βγήκα. Βγήκα έξω γιατί με κέρασαν, μιας και εγώ δεν είχα ‘’μια’’ , αλλά πάμε παρακάτω γιατί δεν είναι ακόμα εκεί το θέμα μας.
Ε λοιπόν, ξενέρωσα! Μάλιστα ξενέρωσα, και όσα πτυχία και να έχει, και όσα λεφτά και να κουβαλάει το πορτοφόλι του, να τα χαίρετε και μακριά από εμένα το ποτήριον τούτον!
Συγνώμη, αλλά ρίξτε μια ματιά σε αυτά που γράφω, ίσως αύριο να είναι μια καλύτερη ημέρα… για όλους μας!
Πριν το Γεύμα
· Όταν συνοδεύουμε δεν απαντάμε σε όλα τα τηλεφωνήματα που δεχόμαστε και μιλάμε για πάνω από πέντε λεπτά με τον κάθε ένα.
· Λέμε από την αρχή ότι έχουμε κλείσει τραπέζι σε συγκεκριμένο μαγαζί και δεν τον ρωτάμε να μας πει τις προτιμήσεις της απαγγέλλοντας όλο το Αθηνόραμα απ’ έξω , λίγα λεπτά πριν φτάσουμε έξω από το μαγαζί που έχει κλειστεί το τραπέζι. Μπορεί εγώ να είμαι αλλεργική στη πάπια βρε αδελφέ, με ρώτησες;
· Δεν τρελαίνουμε αυτόν που συνοδεύουμε σε ερωτήσεις του τύπου ‘’ Που θα πάμε μετά;’’ ‘’Έχεις καμιά καλή ιδέα για το μετά ;’’ Αφού ρε αρχοντόπουλο την έχεις την καλή ιδέα, και την έχει ψήσει μέσα σου, άσε το βράδυ να κυλήσει ομαλά και βλέπουμε. Δεν γαζώνουμε τον εγκέφαλο του ανθρώπου που μας συνοδεύει για το μετά, αφού το πριν δεν έχει έρθει ακόμα για να δείξει το μετά! Γκε γκε;
Στο Γεύμα…
· Αν πρόκειται να γευματίσουμε σε εστιατόριο, δεν μπαίνουμε σαν τον Κόναν τον Βάρβαρο φωνάζοντας και χτυπώντας τα τύμπανα πολέμου. Η είσοδος μας σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνεται με φωνές όπως,
o ‘’Στρώσε ένα καλό τραπέζι βρε μάστορα’’ όπως έγινε στο δικό μου ραντεβού πριν από λίγες μέρες και ερυθρίασα από ντροπή!
Το προσωπικό θα έρθει να μας εξυπηρετήσει από μόνο του, γι’ αυτό άλλωστε πληρώνετε.
· Την ώρα της παραγγελίας δεν φωνάζουμε ‘’ καλέ ψιτ… ‘’ ούτε χτυπάμε τα δάχτυλα μας λες και ακούμε πενιές από το μπουζούκι του Χιώτη. Με ένα ήρεμο νεύμα ο σερβιτόρος θα βρεθεί κοντά μας.
· Όταν θέλουμε να ειδοποιήσουμε τον σερβιτόρο δεν κουνάμε προκλητικά το δάχτυλο του χεριού μας πάνω κάτω. Στη Καμπότζη αν κάνεις ένα τέτοιο νόημα θα νομίζουν ότι του κάνετε σεξουαλικές προτάσεις!
· Στο τραπέζι, βάζουμε την πετσέτα στα γόνατά μας. Δεν την ξεδιπλώνουμε σαν το πανί του ταυρομάχου, και δεν την στριμώχνουμε στον γιακά μας ή στο χαμηλό ντεκολτέ μας, όπως είδα με τα ματάκια μου να το κάνει η κυρία που καθόταν στο μπροστινό τραπέζι από εμένα. Η πετσέτα είναι για να μη λερωθούμε και να σκουπίζουμε τα δάχτυλά μας ή το στόμα μας πριν πιούμε από το ποτήρι μας.
· Δεν απλώνουμε απότομα τα χέρια μας για να φτάσουμε την σαλάτα ή το αλάτι. Το ζητάμε από τον άλλον, ώστε να αποφύγουμε τα χτυπήματα και τις άκομψες κινήσεις που εμποδίζουν τους υπόλοιπους. Και όταν έχουμε στα χέρια μας το αλάτι δεν το χτυπάμε πάνω στο τραπέζι καμιά δεκαριά φορές και μετά το απλώνουμε επάνω στο φαγητό μας με δυνατές και σπαστικές κινήσεις. Απλά Φρικιαστικό!
· Η τουαλέτα είναι το κατάλληλο μέρος και για να φυσήξουμε την μύτη μας, αν το έχουμε ανάγκη. Στο τραπέζι, ευγενικό θεωρείται μόνο ένα διακριτικό σκούπισμα.
· Το κάπνισμα παλιά απαγορευόταν αυστηρά στα επίσημα τραπέζια. Παρόλο λοιπόν που στο χώρο του μαγαζιού ή του σπιτιού μπορούμε να καπνίσουμε, επιβάλλεται να ρωτήσουμε πρώτα τυπικά, αν θα ενοχληθεί κάποιος από τον καπνό. Πόσο μάλλον όταν αυτός που συνοδεύει καπνίζει μια πουράκλα δέκα μέτρων μετά συγχωρήσεως!
· Δεν τρώμε με το στόμα ανοιχτό ή όταν μιλάμε δεν κουνάμε το μαχαίρι και του πιρούνι σαν τον Φον Κάραγιαν που διεύθυνε τη Φιλαρμονική της Βιέννης.
· Τα σπαγγέτι τυλίγονται προσεχτικά και σε μικρές ποσότητες κυκλικά στην άκρη του πιρουνιού. Δεν χρειάζεται το κουτάλι της σούπας για να φάμε μια μακαρονάδα επειδή το είδατε να την τρώνε έτσι κάποιοι Ιταλοί… Έχω δει δεκάδες Ιταλούς να τρώνε μακαρονάδες, κανείς δεν χρησιμοποιεί κουτάλι. Enough is enough !
· Όταν μας σερβίρουν κρασί και δεν θέλουμε, δεν βάζουμε και τις δύο παλάμες μας πάνω από το χείλος του ποτηριού. Ένα απλό, ‘’όχι , ευχαριστώ’’ είναι αρκετό!
· Όταν τελειώνουμε ένα φαγητό μας, δεν φωνάζουμε δυνατά, ‘’ Τώρα , τα μαζεύεις!’’ απλά αφήνουμε το μαχαιροπίρουνο μας στο πλάι μέσα στο πιάτο μας με τις λαβές να δείχνουν όπως στο ρολόι , στις 5 ενώ οι μύτες στο 11.
Μετά, πάμε σπίτι μας, γιατί η Άνοιξη έχει και νύχτες με πολύ υγρασία!
Φιλικότατα,
Η υπογράφουσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου