Από την Εύη Γιαρκιά.
Κοιτάζω τις λαμπάδες στις βιτρίνες των καταστημάτων. Στις διαφημίσεις της τηλεόρασης. Πολύ λίγο ακόμη μας έμεινε για το Πάσχα. Τις χαζεύω με ενδιαφέρον, τα χρώματα τους μου φτιάχνουν τη διάθεση. Και τι δεν έχουν πάνω τους. Οι πιο απλές, κορδέλες και πολύχρωμα αυγά , πασχαλίτσες λουλούδια, καρδούλες λαγουδάκια, ακόμη και κοριτσίστικες τσάντες και κούκλες! Αγοράζοντας τη λαμπάδα παίρνεις μαζί και μια Barbie.
Με πιάνει νοσταλγία. Θυμάμαι σαν να ήταν χθες το καρδιοχτύπι την Μεγάλη Πέμπτη όταν περίμενα τη νονά μου. Πόση αγωνία! Πως θα είναι η λαμπάδα, τι χρώμα, θα είναι ομορφότερη η δική μου ή της αδελφής μου; Κι ερχόταν η μεγάλη μέρα. Η νονά κατέφθανε στο σπίτι μεσημέρι Μεγάλης Πέμπτης , λίγο πριν το μεσημεριανό νηστίσιμο φαγητό. Την κοιτούσα στα χέρια. Κρατούσε το κλασικό τσουρέκι με το αυγό στη μέση, ένα μεγάλο σοκολατένιο αυγό τυλιγμένο με σελοφάν, μια τσάντα που μέσα είχε παπούτσια, ανοιξιάτικα, θα τα φορούσα το βράδυ της Ανάστασης για πρώτη φορά και φυσικά την λαμπάδα που τόσες μέρες περίμενα!
Δεν ασχολιόμουν με τίποτε άλλο παρά μόνο με τη λαμπάδα. Την κρατούσα στο χέρι μου προσεκτικά την μύριζα, την περιεργαζόμουν, άγγιζα τα στολίδια της.
Και μετά την κρεμούσα από το φυτίλι της στο ψηλό πόμολο της ντουλάπας του δωματίου μου και μέχρι το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ που θα εμφανιζόμουν κρατώντας την στην Ανάσταση, έμπαινα κι έβγαινα στο δωμάτιο και την κοιτούσα…
Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά αναρωτιέμαι πως μπορούσε να μου δίνει χαρά, τόσο μεγάλη χαρά, η πασχαλινή λαμπάδα. Αναρωτιέμαι τι με έκανε να νιώθω τόσα συναισθήματα, προσμονή, επιβεβαίωση ( ναι ήρθε και η δική μου νονά στο σπίτι και μου έφερε λαμπάδα), ικανοποίηση, σιγουριά.
Η απάντηση εύκολη. Το αθώο παιδικό μυαλό , που ακόμη δεν κουράστηκε δεν ταλαιπωρήθηκε, δεν πρόλαβε να φθαρεί. Όταν είσαι μικρός είσαι ολιγαρκής. Χαίρεσαι με τα λίγα, τα απλά. Ή τουλάχιστον αυτό συνέβαινε, όταν ήμασταν εμείς μικροί.
Στο κεφάλι σου είχες έννοιες απλές, και οι δικοί σου άνθρωποι αλλά και η κοινωνία ολόκληρη τότε, είχαν φροντίσει να φτιάξουν γύρω σου ένα πέπλο προστασίας. Γιατί παλιότερα το παιδί ήταν παιδί.
Χωρίς να υποστηρίζω την άποψη ότι το παρελθόν είναι εξ’ ορισμού καλύτερο, οι λίγο παλιότεροι, από το 1985 και πριν ζήσαμε ανέμελα παιδικά χρόνια. Ήμασταν ελεύθερα παιδιά. Προλάβαμε τις αλάνες και τις βόλτες με το ποδήλατο, «χανόμασταν» από το σπίτι μας ώρες ατέλειωτες τα απογεύματα του καλοκαιριού, χωρίς να συμβεί κάτι κακό και χωρίς ο νους των γονιών μας να πάει στο κακό.
Τότε που δεν υπήρχαν πολυκαταστήματα παιχνιδιών, που σήμερα μπαίνουν γονείς και πιτσιρίκια και χάνουν τον νου τους. Η τηλεόραση είχε μόνο δυο κανάλια, οι γονείς μας δούλευαν λιγότερες ώρες και δεν ήταν συνεχώς μπροστά από ένα laptop. Ζούσαμε τις εποχές, τις στιγμές τις γιορτές, υπήρχε μια ισορροπία που δεν μπορούσε να την διαταράξει τίποτα. Έτσι νιώθαμε τότε μέσα στον μικρόκοσμο της αθωότητας μας. Κανείς δεν ήξερε τις κοσμογονικές αλλαγές που θα συμβούν αργότερα… Προς Θεού δεν προσπαθώ να πω ότι οι καταστάσεις τότε ήταν απολύτως ιδανικές. Άλλωστε στην Ελλάδα ποτέ δεν ήταν. Και τότε υπήρχαν οικονομικά προβλήματα, και τότε οι γονείς μας αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Ίσως όμως και οι «μεγάλοι» παλιότερα να ήταν πιο αθώοι, πιο ανυποψίαστοι, πιο ολιγαρκής, πάντως σίγουρα ήταν πιο αισιόδοξοι, πιο χαμογελαστοί. Υπήρχε ελπίδα.
Ελπίδα, ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη, ελπίδα δεν υπάρχει σήμερα.
Ασθμαίνουμε και αγκομαχάμε και οι καρέκλες των ψυχολόγων είναι γεμάτες από ασθενείς, όλους εμάς, που δεν έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε την λαίλαπα των προβλημάτων, δεν έχουμε ανθρώπους να ακούσουν τα προβλήματα μας γιατί ο καθένας έχει τα δικά του, δεν έχουμε την οικονομική άνεση της προηγούμενης δεκαετίας, δεν έχουμε δουλειές, δεν έχουμε υπομονή, δεν έχουμε ωριμότητα δεν έχουμε καθαρό μυαλό να σκεφτούμε… Όχι αδίκως, αλλά… Ψυχραιμία παιδιά! Και δυστυχώς όλα αυτά τα μεταφέρουμε στα παιδιά μας, αυτοί που είχαμε την ευλογία να γίνουμε γονείς. Κι όσο προβληματισμένοι είμαστε εμείς, άλλο τόσο γίνονται και τα πιτσιρίκια μας. Που όταν τελειώνει ο μαραθώνιος της ημέρας τους, (σχολείο, αγγλικά, μπαλέτο, καράτε, υπολογιστές ) αντικρίζουν στο σπίτι γονείς κατηφείς, αγέλαστους, ψυχωτικούς.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, εμείς, οι άτυχοι ενήλικες του 2011, ότι είχαμε την τύχη, να είμαστε ανέμελα και χαρούμενα παιδιά . Η προσωπικότητα ενός ενήλικα εξαρτάται κατά 70% από τα παιδικά του χρόνια! Αυτό λένε οι παιδοψυχολόγοι. Ο καθρέφτης της ενήλικης ζωής μας είναι τα παιδικά μας χρόνια. Τότε φαίνονται αυτά που εισπράξαμε. Αγάπη, αποδοχή, σιγουριά… Ή αδιαφορία, απόρριψη, ανασφάλεια… Και δυστυχώς αυτά βγαίνουν στις σχέσεις μας, στη δουλειά μας στο πως αντιμετωπίζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Όταν εκεί γύρω στα 30 πάνω κάτω, «κάνουμε ταμείο».
Ας κοιτάξουμε λοιπόν κατάματα τον εαυτό μας στον καθρέφτη, και ας χαρίσουμε στα παιδιά μας, αυτό που σε εμάς, οι δικοί μας χάρισαν απλόχερα. Ανέμελα παιδικά χρόνια! Ελευθερία, χαμόγελα, ουσιαστική φροντίδα, ισορροπία! Αυτά θα είναι η παρακαταθήκη του, αυτά θα το «ατσαλώσουν» αυτά θα τον συντροφεύουν στα δύσκολα χρόνια που θα έρθουν στην ζωή τους ως ενήλικα!
Γιατί οι ισορροπημένες προσωπικότητες δεν φτιάχνονται από τα play station ούτε από τις πολλές Barbie.
Ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε όλοι, ανεξαιρέτως!
Κι ας γίνει η αρχή από τη Μεγάλη Εβδομάδα. Να θυμηθούμε πως αισθανόμαστε όταν ήμασταν μικρά αγοράκια και κοριτσάκια. Και να νιώσουμε μαζί με τα παιδιά μας, όλη την κατάνυξη των ημερών..
Μια πολύ καλή ιδέα είναι να αγοράσουμε κι εμείς μια λαμπάδα, όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Και το βράδυ της Ανάστασης να αναστηθεί μέσα μας η ελπίδα. Ότι όλα θα πάνε καλύτερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου