Από την Ελβίρα Γαβριήλ.
Επιθυμίες… Αυτές υπαγορεύουν τα λόγια, τις κινήσεις, τις συμπεριφορές, τα βλέμματα…
Κάτι που θα ήθελες να συμβεί όταν άρχισαν οι πληγές να κλείνουν και τελικά δεν συνέβη… Ολοκληρωμένο…
Συνέβησαν κάποια μικρά, αμελητέα, άνευ σημασίας, ξώφαλτσα…
Όχι όμως το μεγάλο, όχι αυτό που θα διαρκέσει, που θα σε κάνει να νιώσεις κορεσμό, που θα πιάσει τις επιθυμίες και θα τις δαμάσει, θα τις ηρεμήσει, θα τις μικρύνει…
Και οι επιθυμίες γιγαντώνονται κάθε φορά και πιο πολύ… Οι σκέψεις σε παιδεύουν, οι εικόνες σε βασανίζουν και η ψυχή φτερουγίζει…
Γιατί όλο και κάτι έρχεται και συμβαίνει, αλλά όχι με τη μορφή που θέλεις εσύ.
Το μυαλό φτιάχνει ιστορίες, σενάρια, εξελίξεις και καταστάσεις ιδεατές…
Το ηθικό αναπτερώνεται, η διάθεση ανεβαίνει το χαμόγελο της προσμονής σε επισκέπτεται όλο και πιο συχνά…
Τα όνειρα παίρνουν φωτιά, καλπάζουν και δεν μπορείς να τα φτάσεις γίνονται άπιαστα…. Και ξαφνικά προσγειώνονται πάλι…
Γιατί αυτό το κάτι αποδεικνύεται μικρότερο από όσο θα το θελες…
Ήθελες πιο πολύ, ήθελες κι άλλο ήθελες αυτό που είχες φτιάξει στο μυαλό σου…
Και πάλι δεν έγινε…
Και ξαναρίχνεις νερό στις επιθυμίες που η φωτιά τις θέριεψε, και προσπαθείς να τις σβήσεις αλλά μάταια…
Εκεί λοιπόν έρχεται η συναισθηματική κωλοτούμπα που όλες μας βολεύει όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
« Έλα μωρέ και τι έγινε ;»… Προσπαθούμε να το υποτιμήσουμε, να το μειώσουμε, να το μικρύνουμε… Να το διώξουμε για
να μη μας τρώει… Και να πάμε γι άλλα με ένα μικρό, ή μεγαλύτερο τραύμα κάθε φορά, που κλείνει σιγά σιγά μέχρι να ανοίξει άλλο…
Αδιέξοδο ; Δεν ξέρω… Όμως τι άλλο κάνουμε όλοι σε αυτή τη ζωή από το να περιμένουμε κάτι ; Σε όποια ηλικία κι αν βρισκόμαστε…
‘Ένα πτυχίο, έναν γάμο, ένα παιδί, ένα καινούργιο αυτοκίνητο, ένα νέο σπίτι, έναν μεγάλο έρωτα ,έναν καφέ με φίλους , μία βόλτα…
Αυτό περίμενε η Έλλη Λαμπέτη στο «Κορίτσι με τα Μαύρα» του Κακογιάννη…
Και μέχρι να έρθει αυτό, αν έρθει κι αν είναι αυτό που θέλουμε και δεν είναι κάτι άλλο κι αν το θέλουμε ακόμη, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο
από το να περιμένουμε… Και να επιθυμούμε… .Έτσι απλά…
Γιατί όπως μου είπε και η φίλη μου η Στρέλλα που η εμπειρία της είναι σαν την άμμο της θάλασσας «Ψηλά το κεφάλι και Δώστου περπάτημα».
Αυτός τελικά είναι ο δρόμος
Για όλους μας …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου