Τα ψυχοσωματικά δίνουν ρεσιτάλ αρχίζουν να βγαίνουν στο σώμα μας με εκζέματα, πονοκέφαλο, χάσιμο, ζαλάδα κ.α.
Και τότε τι κάνουμε; Το βάζουμε κάτω;
Όχι λοιπόν δεν το βάζουμε κάτω το παλεύουμε και συνεχίζουμε όσο κι αν αυτό μας τρώει την ψυχή. Δεν θα τα παρατήσουμε για κανέναν λόγο φίλοι μου, ας πεθαίνουμε θα ξαναγεννηθούμε πιο δυνατοί και πιο έτοιμοι για την ζωή. Ας πιάσουμε πάτο, πάντα μετά τον πάτο έρχονται τα καλύτερα τα πιο ωραία και αυτά που δεν σου χαρίστηκαν αλλά τα διεκδίκησες και αυτά είναι τα καλύτερα ,είναι δικά σου ,είναι η ζωή σου και χαίρεσαι γι αυτά …..
Το μυαλό μας είναι που τα δημιουργεί όλα αυτό και μόνο αυτό.
Γιατί όταν έπρεπε δεν δίναμε αξία σ’ εμάς. Μας αγνοούσαμε και αφήναμε τον εαυτό μας στο περιθώριο.
Και πάρε κρίσεις πανικού , άγχος ,πονοκεφάλους και τα χιλιάδες «γιατί σ’ εμένα» και όλη αυτή η παράνοια. Όμως εκεί δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω. Εκεί αγωνιζόμαστε για έναν ουρανό που θα γίνει πιο γαλανός.
Για εμάς, για ένα χαμόγελο, ένα χάδι, έναν στόχο, ένα όνειρο, μια ανάσα ….. Μην γονατίζεις. Δεν σου αξίζει, δεν πάει άλλο, εσύ βάζεις τα όρια.
Χαμογελάστε στη ζωή παιδιά…
Ο χρόνος είναι γιατρός. Ο καλύτερος, αλλά μην ξεχνάτε συν Αθηνά και χείρα κίνει…..
Και μας αξίζει παιδιά. Μην τρομάζετε και μην αγχώνεστε για τίποτα. Όλα αλλάζουν, όλα περνάνε, όλα μας κλείνουν το μάτι και εμείς δεν χρειάζεται να τα αγνοούμε… Πίστη θέλει μόνο.
Ζείτε την στιγμή, κάθε λεπτό. Ρουφήξτε τη ζωή παιδιά. Μια φορά μας χαρίστηκε. Ας την απολαύσουμε …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου