Από την Εύη Γιαρκιά.
«Οι άνδρες δεν κλαίνε Γιωργάκη, πρέπει να είσαι δυνατός!» Λέει η μαμά στον γιο της, όταν εκείνος τρέχει τρομαγμένος στην αγκαλιά της επειδή χτύπησε το γόνατο του πέφτοντας από την τσουλήθρα. Κι όταν ο Γιωργάκης τσακώνεται με την Ελενίτσα επειδή του άρπαξε το play station η Ελληνίδα μαμά παρεμβαίνει και πάλι « μην την συνερίζεσαι… εσύ είσαι άντρας!»
Ο Γιωργάκης τις Απόκριες ντύνεται φοβερός πειρατής, και κατατροπώνει με το σπαθί του τους εχθρούς, άγριος cowboy, τρομερός gormity, οι γονείς του τον στέλνουν καράτε, η Ελληνίδα μαμά του βάζει ζελέ στο μαλλί από 3 χρονών και καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν ο Γιωργάκης αγριεύει ή κουτουπώνει κανένα κοριτσάκι στο νηπιαγωγείο. Είναι άντρας το παιδί!
Έχω δει με τα μάτια μου μαμάδες σε παιδότοπους να φιλάνε στο στόμα τα αγοράκια τους ( σε πολύ μικρότερη συχνότητα τα κορίτσια ) και να τα αποκαλούν έρωτα μου, λεβέντη μου, πασά μου, άντρα μου! Εκδηλώσεις τρυφερότητας θα μου πείτε… Θα συμφωνήσω αλλά… Δεν έχει σημασία η δική μου άποψη. Και ο Γιωργάκης μεγαλώνει, και πηγαίνει στο γήπεδο με τον μπαμπά του και γίνεται Θρύλος, ή Πανάθα, ή Αεκάρα, ουδεμία σημασία έχει η ομάδα και παίζει με όπλα, σπαθιά και Ferrari, και σ’ όλο αυτό το διάστημα η μαμά του εξακολουθεί να τον αποκαλεί «άντρα μου», «λεβέντη μου», «πασά μου» με αποτέλεσμα, ο χαϊδεμένος Γιωργάκης να αισθάνεται το κέντρο του κόσμου…
Και κάποια στιγμή ο Γιωργάκης φτάνει στην εφηβεία. Εκεί είναι που η Ελληνίδα μάνα ξεπαραδιάζεται να του αγοράζει παντελόνια Dsquared2 και της βγαίνει το χέρι να του σιδερώνει πουκάμισα. Ε βέβαια, ο κανακάρης της είναι μεγάλος εραστής « Όλο κορίτσια τον παίρνουν τηλέφωνο Μαίρη μου» λέει με καμάρι στη φίλη της, αλλά έχει και το νου της «Να διαβάσεις τα μαθήματα σου, αυτά δεν τελειώνουν ποτέ!» του φωνάζει.
Στο Πανεπιστήμιο πια; Ποιος τον πιάνει τον Γιωργάκη…Dolce Vita, γκομενίτσες, μπουζούκια πρώτο τραπέζι πίστα, Κολωνάκια, Γλυφάδες και δε συμμαζεύεται.
«Μάνα πότε θα πάτε στο εξοχικό θέλουμε να κάτσουμε Σαββατοκύριακο σπίτι με τη Ρένα» και η Ελληνίδα μάνα βουτάει τον έρμο τον πατέρα(αυτό που σας περιγράφω το έχω ζήσει ως… Ρένα) και βουρ για το Αλεποχώρι ,για να έχει ο Γιωργάκης το πεδίο ελεύθερο… Ακόμη και στα πιο προχωρημένα σπίτια, το κορίτσι δύσκολα κάνει κάτι αντίστοιχο, ή το κάνει, αλλά πιο καλυμμένα, κρατάει τα προσχήματα πιο πολύ. Ενώ ο Γιωργάκης μόνο που δεν τους λέει θέλω να γ… ίσως σε κάποιες περιπτώσεις το λέει κι αυτό!
Τα μόνα ζόρια λοιπόν που έχει τραβήξει μέχρι στιγμής ο Γιωργάκης ( μιλάμε πάντα για την πλειοψηφία των περιπτώσεων και για τον Γιώργο της διπλανής πόρτας, σαφώς υπάρχουν άνδρες που έζησαν ζόρικα παιδικά χρόνια ) είναι το διάβασμα για το Πανεπιστήμιο, άντε και καμιά απόρριψη από καμιά κοπέλα… Όλα ρόδινα για τον «πασά», τον «άνδρα», το αρσενικό τέλος πάντων όπως αυτό είναι τοποθετημένο στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας.
Κι αν μιλήσουμε και για το Στρατό; Η Ελληνίδα μάνα όχι μόνο βάζει ότι βύσμα υπάρχει, για να υπηρετήσει το αγοράκι της στη λεωφόρο Μεσογείων, γωνία με Βάρδα Αναγνωστόπουλο, αλλά ως άλλη Σοφία Βέμπο στο ηρωικό έπος του 40 δεν πλέκει κάλτσες, αλλά σιδερώνει όλη μέρα τα μποξεράκια του κανακάρη της που υπηρετεί τη μαμά πατρίδα…10 λεπτά από το σπίτι του. Και σε κάθε έξοδο έχει ότι πιο εκλεκτό για « να φάει το παιδί που δεν τα ταΐζουν καλά στο Στρατό τα πουλάκια μου…» Δεν γράφω καμία υπερβολή, όλα από τη ζωή βγαλμένα…
30 something πια ο Γιωργάκης, έφτασε η στιγμή ο να βγει στην αγορά εργασίας… Εκεί αρχίζουν να ζορίζονται τα πράγματα για τον καλομαθημένο, μοσχαναθρεμμένο κανακάρη της Ελληνίδας μάνας. Στις δουλειές σήμερα, δεν αστειεύονται, ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, οι μισθοί χαμηλοί και τα ωράρια , χειρότερα από του ανθρακωρύχου στο Βέλγιο.
Με 1200 μικτά προσπαθεί να ντυθεί ,να βγει, μπουζούκια, ποτά ,κτλ. να πάει ι κανένα τριήμερο Αράχοβα, Παρνασσό, Μύκονο και να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του. Επιπλέον δίνει δόση στην τράπεζα για το MX5 που αγόρασε με δάνειο, γιατί δεν είναι δυνατόν να κυκλοφορεί με ότι να ’ ναι…
Αυτό σημαίνει ότι δεν του φτάνουν τα χρήματα για να ζήσει μόνος του και βρίσκεται ξαφνικά 34-35 χρόνια μετά τη γέννησή του αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα! Την πραγματικότητα που η μανούλα του (εκείνη ευθύνεται κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος) όλα αυτά όλα αυτά τα χρόνια του την έκρυβε με τη συμπεριφορά της και το πέπλο προστασίας που είχε απλώσει πάνω του.
Το πρώτο χαστούκι που τρώει λοιπόν είναι ότι ζούσε σε μια πραγματικότητα
παράλληλη με την κανονική. Η μαμά του τον κανάκευε, τον χάιδευε, τον ξεμάτιαζε, τον παρηγορούσε τον κάλυπτε… Κάλυπτε τις αδυναμίες του αντί να του τις δείξει και να του δώσει κατευθύνσεις και τρόπους να τις ξεπεράσει.
Χαστούκι Νο2 : Από την κοπέλα του περιμένει ενδόμυχα παρόμοια συμπεριφορά με εκείνη της μαμάς του! Θέλει ( στην πορεία της σχέσης το εμφανίζει αυτό) να τον ακούει, να τον καταλαβαίνει, να τον παρηγορεί, να τον κανακεύει, περισσότερο απ’ ότι το κάνει εκείνος. Αν πέσει σε τύπο γυναίκας «μαμάς» έχει καλώς… Αλλιώς τα ψωμιά της σχέσης είναι λίγα… Και η κοπέλα που κατάλαβε νωρίς, ( κάποιες αργούν πολύ ) περί τίνος πρόκειται, θα του δώσει πασαπόρτι και θα βρει καινούργιο μόρτη!
Και βεβαίως η οικονομική κρίση δεν έχει αφήσει αλώβητο τον ανδρισμό του.
Βλέπει γύρω του γυναίκες δυναμικές, χειραφετημένες, εργαζόμενες που μόνες τους έχουν καταφέρει να αποκτήσουν υλικά αγαθά, κοινωνική καταξίωση, παραδοχή από τους φίλους και συναδέλφους. Αυτό στην αρχή τον γοητεύει και το θαυμάζει, στην πορεία όμως και ιδιαίτερα αν εκείνος δεν είναι επιτυχημένος επαγγελματικά ή αν παίρνει μικρότερο μισθό από εκείνη, τον κάνει να αισθάνεται μειονεκτικά.
Κακά τα ψέματα, η δύναμη που εκπέμπει ένας άνδρας λειτουργεί σε εμάς τις γυναίκες, σαν αφροδισιακό. Όσο πιο γερά στα πόδια του πατάει, όσο πιο πετυχημένος είναι, ( πετυχημένος όχι πλούσιος απαραίτητα) όσο πιο δυνατός φαίνεται τόσο πιο πολύ τον θέλουμε…
Αλλά το να είσαι και να φαίνεσαι δυνατός είναι ένα σύνολο πραγμάτων !
Ο Γιωργάκης λοιπόν γνωρίζει, συναναστρέφεται φλερτάρει, γυναίκες του 2011. Όπερ σημαίνει γυναίκες δυναμικές, ανεξάρτητες, με τα χρήματα που βγάζουν από τη δουλειά τους, γυναίκες στελέχη επιχειρήσεων που κάποιες φορές ανεβαίνουν ψηλά στην ιεραρχία, γίνονται ακόμη και διευθύντριες , βγαίνουν, διασκεδάζουν ακόμη και μόνες τους και δεν χρειάζονται από τους άνδρες αυτά που χρειαζόταν μια γυναίκα 30 χρόνια πριν.
Δεν χρειάζονται κοινωνική αποκατάσταση, δεν χρειάζονται ένα επίθετο για να γίνουν « Κυρίες Κοκοβίκου » δεν χρειάζονται απλώς έναν συνοδό για τις κοινωνικές εκδηλώσεις, δεν χρειάζονται απλώς έναν επιβήτορα.
Από τον άνδρα θέλουν και απαιτούν, επικοινωνία, συναισθηματική ασφάλεια, έρωτα, όχι μόνο sex,
συντροφικότητα, «νοιάξιμο», συνέπεια, ειλικρίνεια, και αυτό που τόσο πολύ λείπει απ’ όλες μας: Ανδρισμό. Να εννοεί αυτά που λέει, να μην είναι δειλός, φυγόπονος, να σε κοιτάζει στα μάτια, να σε διεκδικεί, να σε κατανοεί, να συμπορεύεστε.
Ο Γιωργάκης λοιπόν τρομάζει με όλα αυτά. Του είναι δύσκολα, δυσνόητα, ξένα. Και μετά από 3, 4, 5 αποτυχημένες σχέσεις καταλήγει στο συμπέρασμα ότι όλες οι γυναίκες είναι… Αυτή η φράση λοιπόν που την ακούμε πολύ συχνά εκφράζει τη δική του ανεπάρκεια και την τάση στο εύκολο. Στο εύκολο sex, στα εύκολα λόγια, στις εύκολες γυναίκες, στις εύκολες καταστάσεις γενικότερα.
Γιατί έτσι του έδειξε με τον τρόπο της η μαμά του όταν εκείνος διαμορφωνόταν ως προσωπικότητα.
« Να προσέξεις να μη σε τυλίξει καμιά…»
Και
«Να βρεις μια καλή κοπέλα να κάνεις κι εσύ οικογένεια»
Πόσο διαφορετικές φράσεις αλλά αν το σκεφθείς καλά με ίδιο περιεχόμενο.
Αυτά άκουγε σαν κασέτα ο Γιωργάκης στο σπίτι του. Χρόνια τώρα…
Αυτά τον φόβισαν, τον μπέρδεψαν, αναρωτήθηκε:
«Να κάνω οικογένεια με μια καλή κοπέλα που θα με τυλίξει;»
Αυτή που γνώρισα στο club δεν είναι για σοβαρή σχέση. Ούτε αυτή που έκανε sex μαζί μου από την πρώτη φορά. Και βάζει ταμπέλες και ψάχνει να βρει, «κορίτσια σωστά για να χαρεί και η μαμά», αχ αυτή η μαμά, ευγενικά λιγομίλητα με πτυχίο, αυτές τις γυναίκες που αποκαλούμε «σιγανά ποτάμια».
Αλλά είπαμε, ακόμα και τα σιγανά ποτάμια αναζητούν στον άνδρα τη δύναμη, την ασφάλεια κι εκείνος δεν μπορεί, δεν ξέρει τον τρόπο να τα προσφέρει αυτά.
Τα χρόνια περνούν.
Και ο Γιωργάκης γίνεται επιφυλακτικός κρατημένος, δειλός ασυνεπής.
Τον τρομάζει η γυναίκα που τον διεκδικεί του δείχνει ότι τον θέλει, ότι θέλει από κείνον κάτι περισσότερο από σαρκική επαφή.
Πλησιάζει πια τα δεύτερα άντα και νιώθει άδειος, τρομαγμένος, απογοητευμένος. Ο αυθορμητισμός του τον εγκαταλείπει σιγά, σιγά ο μισθός του στη ζοφερή πραγματικότητα της Ελλάδας του 2011 παραμένει ίδιος και σε κάποιες περιπτώσεις κινδυνεύει να τον χάσει κι αυτόν ( στο μοναδικό πράγμα που δεν φταίει εκείνος ) και για πρώτη φορά μπαίνει στη διαδικασία να κάνει τον απολογισμό του…
Για τη ζωή που δεν έζησε, τις επιλογές που δεν έκανε, τις γυναίκες που πέρασαν και δεν τις αξιολόγησε σωστά…
Μια βουτιά στον εαυτό του, στα θέλω, τα πρέπει, τα γιατί…
Μια βουτιά που έπρεπε να είχε κάνει πολύ νωρίτερα αλλά… δεν τον άφηνε η μαμά του, η ελληνική κοινωνία, ο ίδιος του ο εαυτός…
Μην αναρωτιέστε λοιπόν κορίτσια γιατί εκείνος εξαφανίστηκε χωρίς ένα τηλέφωνο. Γιατί έφυγε από το σπίτι ξαφνικά και σας παράτησε με 2 παιδιά, μασώντας δύο ηλίθιες δικαιολογίες. Μην αναρωτιέστε γιατί, όταν μάθατε, ότι ταυτόχρονα με εσάς, βγαίνει και με άλλες δύο. Μην αναρωτιέστε γιατί σας θυμήθηκε μετά από έξι μήνες χωρισμού, γιατί σας την πέφτει ενώ είναι παντρεμένος, γιατί φλερτάρει τρεις κοπέλες από την ίδια παρέα και όποια του κάτσει… Μην αναρωτιέστε γενικότερα…
Γιατί πολύ απλά είναι ένα φοβισμένο αγοράκι που δεν κατάφερε ποτέ να γίνει άντρας !
Ένας βάτραχος που μετά το φιλί αντί για πρίγκιπας γίνεται ο «Γιωργάκης» της Ελληνίδας μαμάς του, που δεν ξέρει με ποιο τρόπο να σας χειριστεί. Δεν ξέρει επίσης όχι μόνο τι θέλει από εσάς, αλλά τι θέλει από τον ίδιο του τον εαυτό. Και για να τελειώσω αισιόδοξα, δεν πιστεύω ότι όλοι εκεί έξω είναι «Γιωργάκηδες». ‘Όμως υπάρχουν δυστυχώς, αρκετοί.
Εσείς συνεχίστε την αναζήτηση χωρίς να απογοητεύεστε και να έχετε στο μυαλό σας αυτό που όλες ξέρουμε πολύ καλά.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΙΛΗΣΕΙΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΒΑΤΡΑΧΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ!
Καλό βόλι κορίτσια!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου